Kou en RandstadRail...

Pijnacker/Nootdorp ? De kou en sneeuw van vorige week legden niet alleen het autoverkeer min of meer plat, maar ook de voertuigen van de NS en RandstadRail. RandstadRail reed na enige tijd weer beperkt tussen Rotterdam en Nootdorp en later in de week leek het leed geleden en de dienstregeling min of meer normaal hervat te zijn.

Na me drie dagen in mijn warme huis te hebben verschanst en op zolder te hebben gewerkt, besloot ik donderdag 24 december RandstadRail maar eens een kans te geven. Na alle perikelen rondom de aanleg van RandstadRail een paar jaar geleden en de maanden vervangend vervoer in het begin, had ik besloten dat de fiets het beste vervoermiddel was voor de reis naar Den Haag en me sindsdien niet meer in RandstadRail begeven. Voor het eerst was fietsen nu echt geen optie, dus ik moest er aan geloven.

Donderdagochtend dus naar station Pijnacker Centrum. De trappen naar beneden waren spiegelglad, maar er stonden al mensen beneden die het gehaald hadden, dus dat moest ik ook kunnen. Opgelucht ademhalend nam ik de laatste tree en glibberde richting kaartjesautomaat. Die zag er flink bevroren uit en de informatieteksten waren door het ijs niet goed te lezen. Na wat krabben kwam de tekst te voorschijn. Mijn eurootjes vrat de machine graag op, maar het kaartje zat kennelijk onderweg vastgevroren, dat kwam er niet uit. Dan maar zwart RandstadRail in.

Bijna een halfuur na de aangegeven tijd kwam het treinstel aan. Het was niet druk, want velen hadden deze laatste dag voor kerst vrij genomen. Er was dus plek genoeg om te zitten. Misschien werd dit toch wel een aangename reis. Maar een paar honderd meter voor de halte Nootdorp viel plotseling het licht uit, kwam en een vage brandlucht het treinstel in en kwam de trein uiteindelijk stil te staan. Al snel kwam de bestuurster vertellen dat ze er alles aan wilde doen om de boel weer rijdend te krijgen, maar dat ze er zelf weinig vertrouwen in had. Op een paar reizigers na die wat mopperden en over hyperventilatie klaagden, onderging iedereen het lot gelaten. Telefoons werden te voorschijn gehaald en collega?s gewaarschuwd dat het allemaal nog wel even kon duren.

Na een aantal pogingen van de bestuurster om de boel weer rijdend te krijgen en het treinstel uiteindelijk een meter of tien vooruit was gegaan, moest ze uiteindelijk meedelen dat het niet ging lukken. Kort nadat ik had voorgesteld gezamenlijk kerst te vieren in de trein, met alle lunchpakketjes een kerstdiner in elkaar te zetten en pas daarna aan elkaar te beginnen, kwam er een tweede treinstel vanuit Rotterdam langszij en mochten wij aan de voorkant het inmiddels flink koud geworden treinstel uitklimmen en de andere trein weer in. Dat bleek nog een hele toer, want de deuren bevonden zich naar mijn gevoel wel anderhalve meter boven het maaiveld, dat bovendien van een dikke laag sneeuw was voorzien, waardoor het een gladde, glibberige bedoening werd. Maar de reizigers trokken elkaar eendrachtig de trein in en zonder noemenswaardige problemen kwamen we uiteindelijk, na bijna twee uur in Den Haag aan.

Voor de bestuurster van de kapotte trein was het misschien nog het vervelendst. Die zat daar nog wel een tijdje in de kou. En gelukkig bevonden zich geen mensen die slecht ter been waren in de trein, anders zou het niet zo soepel verlopen zijn. Maar uiteindelijk werd ik toch weer bevestigd in al mijn vooroordelen en pak ik deze week maar weer lekker de fiets!

Linda Vaandering

Overdreven fanatiek fietsster