Frans Etienne kan het niet geloven, maar is toch echt honderd

Hij kan het zelf nog niet echt geloven, maar als hij dan weer de felicitatie leest met het cijfer 100 dan kan hij er toch niet omheen: Delftenaar Frans Etienne die ruim een jaar in Veenhage in Nootdorp woont, is zaterdag 10 februari honderd jaar geworden. Burgemeester Francisca Ravestein kwam de honderdjarige in de ochtenduren gelukwensen met deze mijlpaal. 's Middags was er een klein feestje in de benedenzaal van Veenhage met familie en naaste vrienden.

Behalve honderd jaar op deze wereld was Frans Etienne zaterdag ook negentig jaar lid van voetbalclub DHC waar hij zijn leven lang actief is geweest: als speler en later in allerlei andere vrijwillige functies. Tot op hoge leeftijd heeft hij kantinewerk gedaan bij de club aan de Brasserskade.

Als goede kennis Nico Herbert, oud-trainer van DSVP en nu voorzitter van de voetbalvereniging Delft, de honderdjarige heeft gefeliciteerd en van een lekkere fles Vieux voorzien, zegt hij even later een beetje plagerig dat het niet zo best gaat met DHC. Daar wil Frans Etienne natuurlijk helemaal niets van weten.

De Delftenaar heeft heel veel meegemaakt in de honderd jaar dat hij op de wereld is. Hij was 22 jaar toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak en maakte deel uit van het Nederlandse leger. Toen dat was verslagen, keerde hij vanuit Vlissingen terug naar Delft om later weer voor de Arbeitseinsatz uitgezonden te worden naar Duitsland. In of bij Berlijn werkte hij in een fabriek.

Op een zeker moment is hij met enkele anderen gevlucht richting Zwitserland, onder meer met een joodse man. Alleen die werd toegelaten tot het in de oorlog neutrale Zwitserland. Vervolgens gingen ze door richting Frankrijk, maar op een zeker moment werden ze toch weer gedwongen om terug te keren naar Berlijn.

Dochter Toos vertelt dat haar vader heel wat heeft meegemaakt in de oorlog maar dat hij er na de oorlog maar één keer echt iets over heeft verteld. Vervolgens heeft hij het boek gesloten er nooit meer een woord over gesproken. Heel veel kennis zal dus met de man zelf ooit in de vergetelheid geraken. Zelfs al zou hij er nu nog over willen vertellen, hij kan het nu niet meer.

Heel lang heeft hij zelfstandig gewoond maar een paar jaar geleden gingen zijn verstandelijke vermogens door dementie zodanig achteruit dat hij te warrig werd om nog alleen te wonen in zijn aanleunwoning bij de Delfgauwse Weije. Vandaar zijn verhuizing naar Veenhage waar hij over het algemeen best een tevreden leventje leidt. Hij kan wel eens even uit zijn slof schieten, maar gelukkig is hij positief gebleven.

Tijdens de feestelijkheden na de bevrijding kwam hij zijn latere levenspartner Truus tegen met wie hij op 30 januari 1948 in huwelijk trad. Hij wilde per se voor zijn dertigste trouwen. Dat lukte net.

Frans en Truus kregen twee kinderen, Toos en Jan. Hun levenspartners zijn Marian en Magda. Frans Etienne heeft vier kleinkinderen: Paul, Eric, Alex en Bart, allemaal jongens dus. Er zijn ook vier achterkleinkinderen: Mees, Maud, Jaimey en Hailey.

Frans is iets meer dan zestig jaar getrouwd geweest met Truus die in 2008 is overleden. Ze was toen 86. Toen de gezondheid van Truus minder werd, is Frans onvermoeibaar voor haar blijven zorgen, tot het einde toe. Ook na haar overlijden is hij positief doorgegaan met zijn leven en heeft hij de draad weer goed weten op te pakken.

Frans heeft altijd in de techniek gewerkt. Na de oorlog was hij lange tijd als monteur en tester van legermaterieel in dienst van het Ministerie van Oorlog. Dat was in die tijd de naam van wat nu Ministerie van Defensie heet. Na zijn loopbaan bij het Ministerie van Oorlog heeft hij nog een aantal jaren technisch werk gedaan bij de TU Delft afdeling Scheikunde. Daar maakte hij allerlei apparatuur voor de studenten.

Het was altijd feest bij de familie Etienne, zoals het ook bij de vader van Frans al feest was. Dat was Harry Etienne die op sociaal en sportief gebied van alles deed en ondernam. Ook Harry was al nauw betrokken bij DHC.

Ook de nazaten van Frans waren of zijn echte DHC-mensen, al voetbalt achterkleinzoon Mees bij Den Hoorn. Hij heeft die morgen verloren van Feyenoord en daarover worden natuurlijk voetbalgeintjes gemaakt!

Kortom: het was een gezellig feestje ter gelegenheid van de honderdste verjaardag van Frans. Nico Herbert belooft dat hij Frans binnenkort komt helpen met het verorberen van de fles Vieux. Op dinsdagmiddag kan Frans niet. Dan moet hij gymmen bij Veenhage. Ook op je honderdste moet je immers een beetje in beweging proberen te blijven.