Antoinette Termoshuizen over Niketan

Antoinette Termoshuizen is vrijwilliger bij Niketan. Het levenswerk bestaat uit het bieden van een menswaardiger bestaan aan een kwetsbare en vergeten groep in Bangladesh: kinderen met een verstandelijke beperking en/of spastische verlamming.

"Ik denk dat het leuke aan Bangladesh is dat je je elke minuut blijft verbazen", vertelt de geboren en getogen Pijnackerse. "Wat dat betreft is Nederland eigenlijk heel saai; dáár gebeurt steeds wel iets waarvan je denkt: die zag ik even niet aankomen. Je hebt echt het gevoel dat je leeft. En dat je mensen echt kunt helpen en het verschil kunt zijn in iemands leven, dat zijn de mooie dingen. In 1992 fietste ik van Indonesië terug naar Nederland. Onderweg bezocht ik allerlei instellingen voor gehandicapte kinderen, zo ook in Bangladesh. Daar ontmoette ik een jongen van zes jaar, Sayed, die hersenvliesontsteking had gehad en daardoor verlamd was geraakt. Ik beloofde hem te helpen en belofte maakt schuld. Terug in Nederland vroegen mensen: wat was het mooiste land, waar het lekkerste eten en de leukste mensen? En telkens was mijn antwoord: Bangladesh. Ik ben teruggegaan om te kijken of ik daar iets kon doen. Bangladesh is echt een mannenmaatschappij. Drie weken heb ik rondgelopen met het idee, dit ga ik niet doen. Maar in het vliegtuig heb ik me bedacht, ik weet nog steeds niet waarom. Het had nogal wat haken en ogen want er wordt weinig Engels gesproken, ik ben maar een vrouw, en de leefomstandigheden zijn op zijn zachtst gezegd ook niet geweldig.

"Na anderhalf jaar werd ik neergestoken en raakte ik verlamd. Ik ging terug naar Nederland en heb een jaar gerevalideerd. Later ben ik wel teruggegaan, maar doordat ik ook restverschijnselen had kwam ik erachter dat mijn lichaam het zware leven in Bangladesh niet meer aankon. Terug in Nederland heb ik de stichting Niketan opgericht. Niketan betekent 'thuis' in het Bengaals. Ik ben klein begonnen met een schooltje voor gehandicapte kinderen. Inmiddels hebben we alles om het gehandicapte kind heen nu gerealiseerd voor zo'n 500 kinderen. Mijn hele leven is eigenlijk gericht op Bangladesh, ik ben daar ook een soort beroemde Nederlandse Bengaal ofzo. Drie keer per jaar ga ik er een maand naartoe. Vorig jaar ontving ik volkomen onverwacht de 'Unsung Woman Nation Builders Award'. Als eerste buitenlandse kreeg ik als woman change maker deze award voor twintig jaar vrijwilligerswerk. Het leverde enorm veel publiciteit op en heel veel erkenning voor ons werk, dat is heel fijn. Ik heb nog veel te veel dromen en plannen, dat is mijn probleem. Wat er nu is moet natuurlijk gecontinueerd worden."

"Verder hebben we heel veel kennis opgedaan en lesprogramma's ontwikkeld gaan we nu beschikbaar stellen voor een groter publiek in de vorm van een kennisplatform. Natuurlijk is er heel veel gebeurd de afgelopen 20 jaar, maar ongeveer drie jaar geleden kwam ik een meisje van negen maanden tegen met een enorm waterhoofd. Ik wilde dat zij geopereerd zou worden, maar omdat ze toch gehandicapt zou raken en omdat het een meisje was vonden de artsen het zonde van hun tijd. Ik dreigde naar de krant te gaan en uiteindelijk is het wel gelukt, maar je moet alles zelf regelen. Natuurlijk is het fijn om geld te verdienen, maar in Bangladesh kan ik me veel nuttiger maken en daar word ik gelukkig van."