Pijnackerse familie gevolgd voor indrukwekkende documentaire

Zondag 19 februari was de familie Voerknecht te zien in de documentaire Stil Water. Deze documentaire van Simonka de Jong volgde drie gezinnen met een kind met kanker. Hoe is het leven van een gezin in zo’n intensieve tijd? Éen van die kinderen is Matthijs uit Pijnacker, die een hersentumor had. Matthijs is de jongste van drie broers. Inmiddels is Matthijs 13 en gaat het heel goed met hem.

“Dat wij gevraagd werden kwam door een vriendin van mij die ook bevriend was met de Simonka,” vertelt moeder Martine, dat heeft er wel aan bijgedragen dat we besloten mee te doen. 

Het voelde vertrouwd.” “We hebben niet getwijfeld,” vertelt vader Hans. “Ook Matthijs wilde gelijk meedoen en ook Steven en Reinier onze andere twee zoons gingen akkoord. Reinier, de middelste wilde alleen niks hoeven zeggen, dus dat spraken we af, maar hij deed het later uit zichzelf toch wel. We wilden vooral laten zien hoe het echt is als je kind kanker heeft. Hoe je toch gewoon door gaat. Dat het leven ook mooie dingen meebrengt in zo’n periode. We zijn bijvoorbeeld erg hecht als gezin geworden.”

De familie werd gevolgd van januari 2021 tot april 2022, dat was enkele maanden nadat de tumor in het hoofd van Matthijs ontdekt werd. “Matthijs liep bij de fysio omdat hij zo slecht schreef. Maar in plaats van beter werd het slechter,” vertelt zijn moeder: “ik vond eigenlijk de hele linkerkant achterblijven, hij schrijft ook links, dus ik vroeg de fysio daar naar te kijken.” 

Zo werd hij doorgestuurd en op 25 september 2020 kreeg hij een MRI in het Langeland ziekenhuis. De kinderarts schrok zich kapot. Die zag een tumor die in omvang tussen een pingpongbal en tennisbal in zat. Matthijs ging met een ambulance naar het Prinses Maxima ziekenhuis in Utrecht. Daar schrokken ze iets minder, want daar zijn ze wat meer gewend. Martine: “Daar werden we zelf ook rustiger van. Op 30 september werd hij geopereerd.” “Het bleek te gaan om een germinoom,” legt vader Hans uit: “Dat komt in Nederland maar vijf keer per jaar voor en alleen bij kinderen. Omdat die meestal in het midden zit en bij Matthijs meer rechts hadden ze dat niet gelijk in de gaten. Achteraf hadden ze dan misschien wat minder weefsel weg hoeven te halen omdat die met chemo goed te behandelen is.” Maar Matthijs heeft geluk dat hij nog jong is. De hersens kunnen nog goed nieuwe verbindingen aanleggen, waardoor hij al goed hersteld is en nog verder zal herstellen. Hij doet het zelfs hartstikke goed op zijn nieuwe middelbare school, het Grotius in Delft.

De uitzending riep een hoop reacties op. “Mijn vrienden op de middelbare school wisten natuurlijk niet dat ik een tumor had gehad,” vertelt Matthijs, “maar ze hadden wel gekeken en vonden het heel mooi om te weten wat er met mij gebeurd was.” Ook vanuit hun eigen omgeving kwamen veel positieve reacties, vertelt Martine: “Veel mensen spreken ons aan dat ze nu pas echt weten hoe die periode geweest is en ze vragen hoe het nu gaat.” 

Wat opviel was de aandacht in de media. Zelfs in de talkshow van Umberto Tan was er aandacht voor de uitzending. Wat Hans en Martine daarbij opmerkten was dat het vooral ging over wat men zelf dacht dat men zou ervaren als hun kind kanker had en niet over hoe het voor de families echt was. 

In een artikel in het Parool konden Hans en Martine zich niet vinden, daarom reageerden ze daar zelf in die krant: “Stil water is misschien een documentaire om heel stil van te worden, maar het is ook een aansporing om het leven ten volle te omarmen en te aanvaarden, hoe lastig soms ook,” zo eindigden zij hun schrijven.