Lidie van de Coevering is nu echt gestopt als handbaltrainer

Drie keer was Lidie van de Coevering interim-trainer van de Heren 1 van Oliveo Handbal. Twee keer werd ze vervolgens ook nog kampioen met de mannen. Dit jaar wist het team zich te handhaven in de 1e divisie en dat is volgens Lidie hoog genoeg voor deze groep die nu André de Waal weer als trainer krijgt.

Dit vindt Lidy (66) een goede keuze. “Er komt een flinke groep jeugd over naar de senioren en André is een geschikte trainer voor het inpassen van jonge spelers.”

Dat laatste is nodig omdat behalve trainster Lidie ook drie ervaren krachten hun handbaloutfit in of aan de wilgen hebben gehangen. Dat zijn Dennis en Mike van Bemmelen en Emiel van de Coevering, de oudste van de drie kinderen van Lidie en Peter van de Coevering. Ze hebben alle drie fanatiek gehandbald: Emiel van nu 37, Wouter van 35 en Aniek van 33.

In 1991 kwam het gezin in Pijnacker wonen en toen hadden ‘ze’ er al een heel handballeven op zitten. Zeker Lidie die nog voor haar tiende verjaardag bij Wings in Den Haag ging handballen. Een nichtje van haar moeder belde op of zus Connie interesse had om te gaan handballen. Connie wilde wel maar niet alleen en dus ging Lidie mee. Ook zus Marja ging handballen. Alle drie vonden ze ‘bij de handbal’ hun levenspartner; jongens cq mannen die ook nog eens vrienden waren en zijn van elkaar. Zus Marja is jong overleden, maar haar partner zit nog steeds in de vriendengroep.

Lidie was meteen ‘verkocht’ toen ze kennismaakte met de veelzijdige sport handbal. Ze is van nature ook iemand die er alles uit wil halen. Je kunt ook zeggen: ze is fanatiek en wil altijd winnen. En dus investeerde ze veel tijd en moeite in deze veelzijdige sport waar van alles in zit en waar je je hele body en mind bij nodig hebt. Inzicht, snelheid, beweeglijkheid, kracht maar ook een goede coördinatie tussen handen, voeten en ogen. De hoekspeelster en stoorspeelster heeft bij Wings altijd op hoog niveau gespeeld. In de zaal in de 1e divisie – dat is het een na hoogste niveau van Nederland – en op het veld is ze zelfs nog Nederlands kampioen geweest, waarbij moet worden aangetekend dat de eredivisie niet op het veld speelde.

Een paar dagen na ‘aankomst’ in Pijnacker – in 1991 – ging de zesjarige Emiel al mee trainen bij Oliveo Handbal, toen nog aan de Monnikenweg. Een paar jaar later gevolgd door Wouter en Aniek. Ook pa Peter was vele jaren actief bij de club. Lidie was meer dan tien jaar jeugdcoördinator. Kinderen het spel spelenderwijs leren was vooral haar passie, maar ze genoot ook van het trainerschap bij de Heren 1 en verder was ze een jaar of twintig iedere maandagavond actief met de zogeheten Recreantengroep.

Zes jaar lang was ze trainer van het jeugdteam waar haar eigen dochter Anique en de latere Nederlands elftal speelster Danick Snelder als talenten in speelden. Lidy vindt het best mooi dat Danick een paar jaar geleden Lidie ‘haar sportheld’ noemde.

“Het was een geweldige tijd met als hoogtepunt het Nederlands kampioenschap beachhandbal in 2004. Danick en ik waren allebei fanatiek en hadden ook wel eens aanvaringen. Dan vroeg Danick wel eens: waarom ben je boos op mij en niet op die anderen? En dan zei ik: omdat ik van jou met al je talent meer verwacht. Uiteindelijk begreep ze het natuurlijk heel goed allemaal.”

Het zijn verhalen die de handbalfanate met een tevreden glimlach ophaalt. Ze heeft altijd heel veel plezier beleefd aan het handbaltraining geven. Ze vindt het nu mooi geweest. De jaartjes gaan een beetje tellen en ze wilde toch altijd het liefst zelf de trainingsmaterialen neerzetten en weer oppakken. Het is mooi geweest en als de Heren 1 weer een interim-trainer nodig heeft, dan zal Lidie deze keer geen ja zeggen. Met de Recreantengroep – waarmee ze altijd heerlijk heeft gewerkt - heeft ze binnenkort nog een reünie bij voormalig ‘lid’ Tosca van den Heuvel in Stroe.

Kleinkinderen
De Pijnackerse die vier jaar geleden met pensioen ging bij de zorgorganisatie Humanitas, waar ze op de computer veel papierwerk deed, zal zich niet vervelen. Onlangs binnen Pijnacker verhuisd, heeft ze nog genoeg omhanden. Onder meer de zorg voor kleinkinderen. Ze hebben er vier en binnenkort vijf. Een gerede kans bestaat er dat ook de volgende generatie ooit gaat handballen en dan staat ‘oma’ zeker langs de lijn!