Arien Treuren woont en werkt op een van de mooiste plekjes van Pijnacker, bij en in de kerk aan het Koningshof.
Arien Treuren woont en werkt op een van de mooiste plekjes van Pijnacker, bij en in de kerk aan het Koningshof.

Arien Treuren 25 plus 1 jaar dominee in Pijnacker

Actueel 3.284 keer gelezen

In 2020 was Arien Treuren 25 jaar dominee in Pijnacker. Een van de cadeaus die zijn wijkgemeente Dorpskerk voor hem in petto had, werd zaterdag 6 november dan toch nog uitgepakt. Een mooi concert in de kerk met de wereldbestormende harpist Joost Willemze, de begenadigde pianist Albert Theeuwsen ‘uit de eigen kweek’ en de vermaarde organist/componist Toon Hagen, een man met een gewone naam die heel ongewone orgelstukken maakt en speelt. “Het is een mooi cadeau, maar het mooiste cadeau is dat u komt”, zei de dominee zondag aan het eind van de dienst.

Een mooi concert is goed besteed aan Arien Treuren voor wie muziek naast het gesproken woord een bron van inspiratie is. Altijd is dat zo geweest. De in 1959 geboren nu 62 lentes tellende dominee heeft diepgaand nieuwsgierigheid naar en kennis van Het Woord, maar verdiept zich zijn leven lang ook in muziek, zowel binnen als buiten de kerk. Zijn muziekvoorkeur is heel breed. Met enthousiasme vertelt hij over de Zevende Symfonie van Bruckner die hij met zijn echtgenote Miranda meebeleefde tijdens het ‘Nederlandse afscheid’ van de recent overleden dirigent/concertmeester Bernard Haitink.Aan het eind van het gesprek geeft hij een CD-tje mee met minimalistische muziek van Steve Reich. “Luister er maar eens naar om er een idee van te krijgen”, aldus de man die ook de orgelstudie weer heeft opgepakt, bij Jeroen de Haan. Tijdens Monumentendag speelde hij evenals Bartjan Geleijnse en Hans Smaal een paar stukken. En toen onlangs de bekende organist Bas de Vroome een zondagmiddagorgelconcert gaf, was Arien een van de twaalf bezoekers. “Ik heb wel eens voor vier mensen gespeeld, dus dan is dit nog een heel gezelschap”, sprak de organist vooraf met gepaste zelfrelativering.

Pastorie
We zijn bij Arien Treuren te gast op de zonovergoten herfstmiddag van donderdag 28 oktober, in zijn werkkamer in de uit 1912 stammende pastorie, waar Arien en Miranda wonen met twee van hun drie dochters, Ilja van 22 en Sacha van 18. Bin Bin van 24 is het huis al uit.
Het ouderlijk huis van Arien stond in Krimpen a/d IJssel. Vader Frank Treuren was de eigenaar van een kleine metaaldraaierij. In de avonduren ging hij in Delft werktuigbouwkunde studeren. Hij belandde in het onderwijs als docent natuurkunde. Moeder Gloria was een natuurliefhebber en dierenvriend. “Zij bracht me liefde bij voor alles wat je omringt.”
De grote passie van pa Treuren was schilderen. Hij maakte aquarellen. Her en der in de pastorie hangen zijn mooie schilderijen. “Het licht moet door de verf heen breken”, was zijn regel altijd. “Zo zie ik dat ook zelf”, zegt Arien. “Wat ik doe is met woorden schilderen. Ik probeer de verf dun aan te brengen. Wat ik hoop is dat het licht van Jezus Christus erdoor heen schijnt.”
Oertaal
In zijn preken is Arien altijd met taal bezig en liefst gaat hij zo ver mogelijk terug naar de oertaal van de verhalen. Bij het Oude Testament is dat het Hebreeuws, dat letterlijk ‘taal van de overzijde’ betekent en in het Nieuwe Testament is dat het Grieks. Dat de Bijbel steeds weer wordt vertaald en hertaald, vindt de dominee prima, maar altijd is hij vorsend op zoek naar de oerbron. “Ik hoop overigens later meer tijd vrij te kunnen maken voor het schilderen met verf, in navolging van mijn vader. Misschien gebeurt dat pas zodra ik met pensioen ben.”

Dat duurt nog even: net als gewone mensen dienen ook dominees door te werken tot hun 67ste, althans qua pensioenleeftijd. Dat is voor Arien Treuren in het geheel geen straf. Hij doet zijn gevarieerde en boeiende werk met veel plezier. Woont op een fenomenaal mooie ‘werkplek’, ontmoet heel veel verschillende mensen voor wie hij iets hoopt te kunnen betekenen en hij mag een keer of veertig per jaar in Pijnacker via preken van rond de 25 minuten het woord voeren en Het Woord verkondigen, op zijn geheel eigen wijze.

Zwerver
Als kind was Arien vastbesloten zwerver te worden. “In de Donald Duck stond een feuilleton: ‘Avontuur in Frankrijk’. Dat was het! Toen ik van de middelbare school afkwam, was mijn idee sociale geografie te gaan studeren en veel te reizen. Nu ben ik zo’n beetje de meest honkvaste man in Domineesland. Toch is het ideaal van zwerven gebleven. Ik vind het heerlijk om in een stad of waar dan ook van de éne plek naar de andere te fietsen en een tijd ergens te gaan zitten. Net na de zomer ging onze dochter Sacha voor het eerst naar de PABO. Ze wist niet heel precies hoe ze moest fietsen, dus ging ik voor de gezelligheid mee. Toen zij de PABO gevonden had, ben ik nog uren in Rotterdam geweest. In de tuin van Boijmans heb ik een tijd zitten praten met iemand die daar rondscharrelde. In de kathedraal ben ik gaan schuilen toen het begon te plenzen, later heb ik zitten ‘lernen’ aan de haven en tot slot een kop koffie gedronken in hotel New York. Ik ga graag met boeken een stapel papieren op weg om die buiten te lezen. Dan kan de wind er doorheen waaien.”

“Je vraagt je dan misschien af: waarom blijft zo’n zwervende dominee dan toch zo lang op één plek? Dan zeg ik: het is zo gelopen. Ik heb me hier altijd ontzettend thuis gevoeld. In de gesprekken met gemeenteleden en de pastorale contacten maak ik wereldreizen. Daar valt letterlijke afstand bij in het niet. Het is een voorrecht door mensen in vertrouwen te worden genomen en een stukje met hen op te lopen.”

Bron
Ergens lang blijven wil naar de opvatting van de dominee niet zeggen dat je vastroest en op routine gaat drijven. “Ik probeer steeds nieuwe dingen op te diepen. Het Evangelie is een onuitputtelijke bron waar ik zelf uit drink en waaruit ik anderen probeer te drinken te geven. Die bron staat niet stil maar stroomt. Als mens en als predikant kun je ook op één plek, in één gemeente je blijven ontwikkelen en vernieuwen. Anderen kunnen dat misschien beter beoordelen dan ik, maar zelf heb ik de overtuiging dat ik een andere Arien ben dan 25 jaar geleden. Meer relativerend en ook losser.”

Arien Treuren heeft altijd een voorganger willen zijn die dingen aanreikt. Niet de persoon die zegt: zo is het en niet anders. Hij zegt: “Preken is eigenlijk luisteren. Je hebt je verhaal voorbereid, je zit erin. Voor de dienst heb je de spanning als voor een wedstrijd. Dat is het ook. Want in het moment gebeurt het, of juist niet. De gemeente is wel stil, maar de éne stilte is de andere niet. Weerstand, verveling, of als het te moeilijk is; dat zijn dingen die je voelt en waar je soms doorheen moet breken. De stilte, de aandacht, kan je ook naar voren branden. En de ruimte scheppen het Woord vrijmoedig te verkondigen. Je raakt los van het papier. Je durft je spontaan dingen in te laten geven door de Geest. Zeker bij de gebeden in de loop van de dienst ervaar ik vaak een grote onmiddellijkheid. Ik heb de intenties voorbereid, maar de woorden komen op ingeving, bijna sneller dan ik kan denken. Ik val er soms tussenuit, ik weet me instrument. Wat ik hoop is dat de mensen hoop putten uit de diensten, de onzekerheid waarmee we leven dreigt ons te verlammen en onverschillig te maken.”

Natuurlijk heeft ook een gelovige dominee zijn sombere momenten en zijn twijfels of het nog wel goed gaat komen allemaal. Arien zegt dat hij echt wel eens tegen God zegt: ‘Doe nou eens wat. U ziet toch dat de mensen het zelf niet voor elkaar krijgen.’ Maar hij weet ook wel dat het zo niet werkt.

“Ik probeer de mensen voor te houden dat het niet allemaal kommer en kwel is en dat er ook heel veel mooie dingen gebeuren waar we alleen niet altijd oog voor hebben. Van nature zijn we vooral geneigd het negatieve te zien en te belichten. Ik vind het mooi om ook jonge mensen die met allerlei vragen zitten te helpen een antwoord te vinden. Eigenlijk doe ik niet anders dan ze helpen relativeren. Van wat er allemaal moet, waar ze zich toe verplicht voelen, de hoge eisen die ze zichzelf stellen. Relativeren en er lucht in kloppen helpt. Ook voor volwassenen is dat belangrijk. Nog veel meer dan kinderen hebben die troost nodig. Er gebeuren zulke hartverscheurende dingen, in het klein en in het groot. Toch gaat de wereld niet naar de vernieling, dat staat niet in de Bijbel. Nee, door de ergste crisis heen vernieuwt God de wereld. We mogen een nieuwe hemel en een nieuwe aarde verwachten. Met dat nieuw maken begint de Heer al in ons eigen leven.”

Voordat Arien Treuren in 1995 in Pijnacker werd beroepen, was hij vicaris in Zoetermeer en predikant in ‘t Woudt. In Zoetermeer is echtgenote Miranda Gorissen directeur op een VSO-school voor zeer moeilijk lerenden van 12 tot 19 jaar. In zekere zin is Arien ook een van haar leerlingen. Ze geeft hem regelmatig feedback en advies. En ze heeft hem soms voor idiote dingen behoed, zegt de dominee zelf!


Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant