Klaas de Vries gaat steeds meer en sneller schrijven

Pijnacker - De 77-jarige oud-minister Klaas de Vries heeft niet veel last van de coronabeperkingen. Hij gebruikt liever de nieuwe mogelijkheden: lekker dagelijks wandelen met echtgenote Nanda en werken aan een boek. Zojuist is Moordcruise verschenen, zijn derde ‘thriller met een glimlach’.

Op een cruiseschip wordt, vlak voor de aankomst in Amsterdam, een vrouw in haar hut vermoord. Haar man – een bekende relatietherapeut – vindt haar daar, en wordt tot zijn verontwaardiging al snel zelf als verdachte aangemerkt. Er is echter geen hard bewijs tegen hem. Tijdens de rechtszitting gaat een schokgolf door de rechtszaal als de verdachte suggereert dat in beginsel iedereen op het schip de moord kan hebben gepleegd. En daarbij wijst hij met nadruk op een Officier van Justitie, die ook op de cruise meevoer. Een oud-commissaris van politie, Banning - bekend van de eerdere thrillers - wordt ingeschakeld om de zaak uit te pluizen. 

Het boek is nu overal te koop. Zeker bij Boekhandel Van Atten in Pijnacker, waarmee Klaas de Vries altijd een nauwe en warme band heeft. Bij Van Atten is nu ook een mooie deal mogelijk: je koopt Moordcruise en Hilario voor 19,90 euro per boek en je krijgt het eerste boek van Klaas, Operatie Vuurvogel, er gratis bij. Klaas de Vries beleeft veel plezier aan het schrijven. Hij werkt niet aan de hand van een bepaald ‘plot’. Met andere woorden: als schrijver constateert hij dat iemand vermoord is en ontdekt dan zelf gaandeweg wie de dader is. Het gevolg van deze werkwijze is wel dat hij soms een doodlopende weg in slaat, maar dat vindt Klaas geen probleem. Integendeel, zo ontstaat een verhaal waarin ook de lezer op zijn speurtocht wordt meegenomen. “Schrijven is vooral schrappen en weggooien, en ik heb gelukkig geen haast, want ik hoef er mijn brood niet mee te verdienen. Bij beroepsschrijvers ligt dat natuurlijk heel anders. Ik heb als schrijver ook nooit blokkades of stress. ’s Morgens ga ik opgewekt achter mijn computer zitten en dan ben ik zelf heel nieuwsgierig hoe het verhaal verder gaat.” De Vries constateert dat zijn productie snel toeneemt. “Dat mag ook wel op mijn leeftijd,” lacht hij. 

Moordcruise schreef hij in minder dan een jaar en over Hilario (zijn tweede boek) deed hij anderhalf jaar. Met zijn eerste boek ‘Operatie Vuurvogel’ was hij veertien jaar tijdens zijn vakanties in de slag. Maar dat was in de tijd dat hij nog volop aan het werk was. De Pijnackernaar heeft een imposante carrière doorgemaakt. Hij was heel lang Tweede Kamerlid voor de PvdA en twee keer minister, van Sociale Zaken en later van Binnenlandse Zaken. Hij was ook hoofddirecteur van de Vereniging van Nederlandse Gemeenten (VNG), lid van de Eerste Kamer en een aantal jaren voorzitter van de SER, de Sociaal Economische Raad. Twee keer was Klaas de Vries als informateur betrokken bij de vorming van een kabinet. 

Logisch dus dat ook de huidige ‘informatie’ even ter sprake komt. De mening van De Vries is nuchter en helder. “Toen via die foto informatie over de besprekingen op straat lag, hadden Rutte en de zijnen de verkenners Ollongren en Jorritsma niet meteen moeten vervangen, maar hen eerst tekst en uitleg moeten laten geven. Nu werd het veel groter dan nodig was. En tijdens formaties worden altijd namen genoemd. Toen ik in 1994 als informateur van het eerste paarse kabinet de scheidende premier Ruud Lubbers ontving, vulde die spontaan het hele paarse kabinet met naam en toenaam in. Hij wist als CDA-er precies hoe Paars er moest gaan uitzien. Ruud dacht altijd mee. Dat was wel vermakelijk.” Klaas wenst zijn generatiegenoot Tjeenk Willink veel succes en gaat rustig door met schrijven. Als de tekst klaar is, doet hij ook alles wat nodig is om een boek te produceren en in de winkel te krijgen. “Ik ben dus mijn eigen uitgever, zelfs de covers van Hilario en Moordcruise heb ik zelf ontworpen. Mooi toch?”

Op dit moment is hij bezig met het op papier zetten van allerlei persoonlijke ervaringen en belevenissen door de jaren heen. Het woord ‘memoires’ is daar veel te groot voor, zegt hij. En het is ook niet bedoeld voor publicatie. “Maar dat weet je natuurlijk nooit zeker.”