Geduld
We hebben bij ons nieuwe huis ook de tuin achter helemaal opnieuw ingericht. Nu begint de tijd van het kopen van planten en ze stuk voor stuk een goede plek geven. Het vraagt een stukje zelfbeheersing om voldoende afstand tussen de nieuwe planten aan te houden, want ze moeten de ruimte hebben om te kunnen groeien.
Voordat alles er uit ziet zoals we hopen, zijn we zeker nog wel een jaar verder. Dus zelfs zoiets gewoons als het inrichten van je tuin vraagt geduld. En geduld lijkt soms toch een beetje ouderwets. We kunnen moeilijk wachten. We hebben noodgedwongen lang gewacht totdat de meeste dingen weer mogelijk werden. En ik had de stille hoop dat we daardoor misschien ook wel wat zouden matigen: niet alles waaraan we gewend waren, is ook onmisbaar.
Maar het lijkt erop alsof we niet geduldiger geworden zijn: nu het weer kan, moeten we zo snel mogelijk weer inhalen wat we gemist hebben. Misschien hebben meer mensen hun omgeving weer ontdekt, omdat ze meer gingen wandelen of fietsen. Maar heel wat mensen willen weer graag verre reizen maken, om mooie plekken te zien. En het gevaar dreigt dat ze helemaal niet zien hoeveel moois er al in onze eigen omgeving te vinden is. We moeten er alleen naar leren kijken.
Wat nu in mijn tuin nog een kleine plant is met een paar bloemen, is als het goed is over een paar jaar een mooie pol met veel bloemen. Maar de bloemen die er nu aan zitten, zijn net zo mooi als de bloemen die er over een paar jaar aan zullen zitten. Het zijn er alleen nog minder.
Geduld is voor mij ook verbonden met dankbaar zijn voor wat er wel is. Natuurlijk ziet mijn tuin er nog wat kaal uit, en kijk ik vooruit naar hoe het wordt. Maar de planten die er nu al staan, zijn ook mooi. En als ik ze op hun plek laat staan en ze de kans geef om te groeien, zullen ze groter worden. Zo kunnen wij ons oefenen in het waarderen van wat er is, en dankbaar zijn voor zoveel goeds wat ons omgeeft en ons gegeven wordt.