Vrede verbeelden
‘Jij mag het zeggen, fluisteren ze. Nee, jij. Nee, jij! Jij!!’ zo eindigt een gedicht van Toon Tellegen over vrede. Op een speelse manier laat hij in zijn gedicht een serieus onderwerp voorbijkomen. Want vrede verdwijnt, voordat je het weet, zomaar weer uit het zicht. Je denkt dat je het bijna te pakken hebt en juist dan ontglipt het je weer.
In de afgelopen week was het Vredesweek. De Internationale Dag van de Vrede op 21 september maakte daar deel van uit. In de kerken is er in veel diensten aandacht aan besteed. Het is natuurlijk zaak om die aandacht daarna vast te houden.
Loesje, u weet wel: van die posters met krachtige uitspraken, schrijft dan ook: ‘Bij een doorslaand succes wordt de vredesweek verlengd’.
Om dat doorslaande succes te waarborgen is allereerst een analyse nodig. Om te beginnen bij onszelf. Want waarom is het zo moeilijk om vrede in stand te houden? Welke mechanismen kunnen we dan ontmaskeren? Want als we bij de ander beginnen, dan raken we zo gemakkelijk in de sfeer van verwijten.
Als er onvrede heerst, ja, dan is dat toch meestal omdat die ander niet hoorde wat we zeiden, of omdat de ander eenzijdig haar/zijn gelijk door wist te drukken?
Ik las: vergeven is de brug neerlaten zodat de ander de kans krijgt om het bij te leggen.
Misschien is dat wel de verbeelding van vrede waar het over moet gaan. Dat je bereid bent de eerste handreiking te doen als verbindingen verbroken zijn. Ik hoor u al tegenwerpen: ‘Wat als die ander die tegemoetkoming niet aanneemt?’. Dan toch: de brug neerlaten zodat de ander de kans krijgt om het bij te leggen.
Dat is precies die stap meer durven zetten en leren leven vanuit een overvloed die nu nog niet zichtbaar is. Maar die alleen al als verbeelding zoveel hoop geeft dat je de ander gewoon nog een kans moet gunnen, ook als je het voor je gevoel misschien al tienduizend keer hebt gedaan. Dat is van vrede een dagelijkse prioriteit maken.