Als de hond van huis is
Ik zit op de veranda van een vakantiehuisje en de hond blaft. Naar de wegrijdende caravan van vertrekkende Duitsers. Ik probeer mij te verplaatsen in de gedachten van hondlief. Zes weken is hij nu bij ons en zijn leventje is een en al aardverschuivingen.
Eerst moest hij zien te overleven als pasgeborene met zijn oogjes nog dicht in een plastic zak met vier broertjes en zusjes in de snijdende januarikou op een troosteloze vuilnisbelt. Later moest hij zien te regelen dat er voor hem nog een portie moedermelk overbleef bij de zoogmoeder. Bij zijn menselijke fostermama zag het leven op het Griekse platteland er voor even stralend uit. Tot hij ook daar wegmoest en in een mandje naar Nederland vloog.
Al zijn geurtjes kwijt, zijn familie, alles nieuw en vreemd hier, met twee jongens en een vrouwelijk roedelhoofd wat geen enkele ervaring heeft met honden, die op hondencursus zelf nog veel moet leren, Zo klik ik pas als het voertje al gegeven is en struikel zelf meermalen over de riem. Wel sta ik huppelend te juichen als er een poepje op het gras gedaan wordt en blijf ik vrolijk belonen voor elk knap plasje.
Maar nu zie ik hem dus denken: "Waar zijn we nu weer. Waarom mag ik niet loslopen, waarom lig ik vast aan een riem, een lange weliswaar, maar zit ik steeds in de knoop tussen de stoelen en voeten. En net als ik doorheb wie de buren zijn rijdt dat huisje gewoon weg, dat is echt heel raar. Ons huisje rijdt niet weg. Zou ik ooit nog teruggaan naar dat leuke huisje. Daar had ik het net onder de knie allemaal. Ik hoop het maar. De mensen uit mijn huisje zijn gelukkig wel hier. En ik krijg hier ook veel beloningen, vooral als ik me schrap zet als ik door dat enge stukje bos moet, waar het zo donker is. Het zal wel wennen, zoals ik overal aan wen."
Bij thuiskomst gaat de Griekse held helemaal uit zijn dak. Pakt elk speeltje er even bij, hapt vrolijk in de kussens van de bank om ze op te schudden. Brengt al het tuingereedschap en inhoud van plantenpotjes een voor een naar binnen om op zijn trofeeënkleedje te leggen en wil de katten vrolijk begroeten. Daar is nog niks veranderd. Die gaan weer mokken, waren net klaar met feestje bouwen dat die rare hond verhuisd was.