Thuiskomen voor Kerstmis

Manuela Bijl lucht traditiegetrouw rondom kerst even haar hart op Telstar Online. In 2015 overleed haar man Richard aan de gevolgen van een hersentumor. De afgelopen jaren vroeg het echtpaar regelmatig aandacht voor Stichting STOP-hersentumoren en verloren ze nimmer enig stuk vechtlust en niet op de laatste plaats een onuitputtelijk gevoel voor positiviteit en humor.

Wat kan mij het ook schelen, ik ga in mijn eentje op pad om je op te halen, net zoals we ook altijd samen naar de Daniël den Hoedkliniek gingen. De kinderen willen niet mee, die vinden dat crematorium een rotplek, ik eigenlijk ook, daarom ga ik je ook halen. Het is tijd dat je thuiskomt. Ik pak mijn sleutels en de boodschappentas. Niet om jou in te doen, maar om vooraf even snel naar de Appie te gaan, want het lijkt me heel gek om jou in de auto te laten als ik kattenvoer ga halen. 

Dan rijd ik naar het crematorium, het regent pijpenstelen en  ik lach in mezelf dat ik daar jou straks weer gewoon de schuld van kan geven als je naast me in de auto staat. Ik loop naar de voordeur, het is druk, linksaf voor de ene mevrouw en rechtsaf voor een andere. Ik vind de man met wie ik een afspraak heb: "Wilt u koffie", vraagt hij. Ik moet er niet aan denken, ik heb het nog steeds stikbenauwd daar binnen en wil zo gauw mogelijk weg. Hij zet een matzwarte pot voor me neer en geeft de afgesproken losse zakjes met as gehuld in een blauwfluwelen buideltje aan me. Ik vind het mooi en merk dat ik gelijk mijn handen om de pot leg als hij even de papieren pakt, het voelt vertrouwd. Dan pakt hij de kartonnen draagverpakking, ik moet glimlachen, het lijkt op de cadeauverpakking van de slijter voor een rondborstige fles Bordeaux, maar dan meer vierkant. Hij pakt je in en ik vraag voor de zekerheid of het veilig dragen is zo. Hij knikt bevestigend en we nemen afscheid, ik hoop dat ik hem niet vaak meer zie. 

Terwijl we weglopen, jij stevig in mijn rechterhand voel ik de mensen kijken achter me die een kalmerend sigaretje roken na hun emotievolle momenten. Ze weten vast wat ik meedraag. Uit hun zicht zeg ik hardop: "Kom schat, we gaan naar huis" en als we wegrijden zet ik Sky Radio aan en hoor direct Chris Rea uit de speakers schallen en zo is het inderdaad, we rijden naar huis, om op tijd thuis te zijn voor kerstmis. Thuis aangekomen roep ik de jongste. "Papa is thuis, kom eens kijken, waar zullen we hem neerzetten", is mijn vraag want we gaan hem pas op zijn verjaardag in de lente een passend plekje in de tuin met een gedenksteen geven. 

De jongste kijkt onderzoekend naar de verpakking, de toebehoren en peutert een buideltje open. "Oh, ik dacht dat het er heel anders uit zou zijn, gaaf zeg. En kan die pot ook open", vraagt hij. Ik pak een keukenmes en laat hem zien hoe het deksel eraf gaat en dat de as in een plastic zak zit met een tyrapje er omheen. "Ik vind het eigenlijk niet raar hoor, zullen we hem naast zijn foto en kaarsje zetten" vraagt hij. Ik zeg dat ik dat een prima idee vind en pak ondertussen de champagneglazen, voor hem champie zonder alcohol en voor mij met. We steken de kaars aan en proosten samen. "Fijn dat papa weer thuis is", concluderen we nuchter en ik ga naast de pot zitten op de leesstoel, pak een boek en hoor ondertussen de PlayStation aangaan met het geliefde Star Wars spel. Ik moet denken aan de nieuwe Star Wars film waar we zonder hem naar toe moeten en bedenk me dat the force voor altijd bij ons is.

Manuela Bijl