Afbeelding

Column: Pieken en dalen

Columns 130 keer gelezen

Det weet wat er leeft in ons dorp. Deze Pijnackerse neemt geen blad voor haar mond en beschrijft het wel en wee al enige jaren in haar column op Telstar Online.

‘Kleine kinderen: kleine problemen, grote kinderen: grote problemen’; dat hoor je mensen regelmatig zeggen. Wanneer je zelf (nog) geen kinderen hebt denk je dat het allemaal wel zal meevallen… totdat je zelf definitief voor het ouderschap gaat, en het allemaal gaat ervaren.

Vooraf probeer je je soms voor te stellen hoe je de verschillende periodes van het ouder zijn zult gaan beleven, maar als je er middenin zit, lijkt het regelmatig in niets op het idee dat je er van tevoren van had. Had je bijvoorbeeld van te voren gedacht dat kinderen pas leuk worden als je met ze kan praten, dan merk je pas wanneer er daadwerkelijk een baby in de wieg ligt hoeveel je gevoelens kunnen veranderen. Keek je van te voren uit naar de pubertijd omdat het zo’n interessante periode in de ontwikkeling van kinderen is, en denk je dat het heerlijk is om te zien hoe pubers hun eigen weg gaan vinden in het leven en in opstand komen tegen de gevestigde orde? Hoe anders beleef je zoiets als je zelf die gevestigde orde bent geworden.

Oke, tot aan het eind van de basisschool is het allemaal nog aardig. De eerste klassenfeesten kunnen nogal verwarrend zijn voor deze pre-pubers; de meisjes willen met de jongens dansen, maar die durven nog niet. In die tijd komen ze nog met hun verhalen en problemen bij hun ouders. Daarna heb je als ouder afgedaan, en ben je per definitie stom.

Dan de brugklas. Kleine jongens en meisjes met veel te grote en te zware (rug)tassen, maar daarnaast toch ook wat grotere stoere jongens, en jongedames die flink met make-up en nagellak in de weer zijn geweest. Meiden zijn toch iets sneller in hun ontwikkeling en zitten dan vaak al midden in hun pubertijd. In klas 3 en hoger kom je overwegend jonge (bijna) volwassenen tegen, met wie regelmatig een goed gesprek te voeren is. Toch hoor je uit de verhalen van de ouders van deze kinderen, dat ze thuis vaak heel moeilijk zijn.

Het is als ouder dan ook best even wennen als pubers, gestuurd door hun hormoonhuishouding, vrij onverwacht van alles en nog wat vinden en willen. Heel vaak onredelijk, soms zelfs flink in hun eigen nadeel, maar toch moet het. Het ontwikkelen van een eigen wil moet je als ouder serieus nemen, maar intussen wil je je kinderen toch ook tegen zichzelf beschermen. De gevolgen daarvan zijn ellenlange discussies over wat er allemaal wel en niet van de kinderen wordt verwacht. Regelmatig hoor je de pubers dan ook zuchtend klagen: ’Ik word doodziek van al dat gepreek.’ Het komt nog niet in het brein van de puber op dat ouders soms weleens verbaasd kunnen stilvallen wanneer de puber opmerkt: ‘dan moeten we het hier nog eens hebben over de manier waarop we met onze hormonen omgaan. Het kan natuurlijk niet zo zijn dat dan alles alleen maar aan mij ligt, met mijn puberhormonen.’ Als de aanval nog directer wordt geopend met de vraag ‘zeg mam, hoe zit het nou met jouw hormonen? Kan je niet meer dan stamelen ‘dat we het daar nog wel eens over hebben’. ‘Flauw, is dan het commentaar, we hebben het toch ook over de mijne?

Andere mensen zijn vaak enthousiast over het gedrag van onze kinderen, ook in de perioden dat hun gedrag thuis nogal wat te wensen over laat. Soms zijn pubers namelijk wezens die hun tong lijken te hebben verloren. Dat je dan wekenlang dit soort ‘gesprekken’ hebt: Als je vraagt ‘hoe was het op school’ is het antwoord ‘mwah…’ of als je vraagt of het goed gaat met het huiswerk niets anders dan een ‘wjah…’ krijgt, en wanneer je vraagt of de puber beneden komt om te eten je dan niets anders hoort dan ‘djah…’ Ouders van vriendjes zijn dól enthousiast over toch echt diezelfde puber. ‘Zo’n gezellige jongen! En ook zo slim, je kunt er een goed én zinnig gesprek mee voeren!’ Ouders horen al die complimenten met groeiende verbazing aan. Waarom thuis alleen maar deze eenlettergrepige opmerkingen?

Opvoeden verloopt dus met pieken en dalen, en als ouder hoop je met je inspanningen geweldige jonge mensen te kunnen afleveren die hun eigen weg in het leven gevonden hebben. Natuurlijk zijn we heel erg benieuwd of zij later ook kinderen gaan opvoeden en vooral hoe ze dan met hun eigen pubers zullen omgaan.

Det.

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant