Afbeelding

Column: Van de kaart

Columns 85 keer gelezen

Det weet wat er leeft in ons dorp. Deze Pijnackerse neemt geen blad voor haar mond en beschrijft het wel en wee al enige jaren in haar column op Telstar Online.

Wanneer je een baan gaat aannemen heb je een id-kaart nodig. Had je voor die tijd misschien nog genoeg aan een rijbewijs; als je in dienst treedt bij een nieuwe werkgever moet en zul je je met een id-kaart identificeren. Daarbij wordt je dan ook nog verplicht om je vingerafdrukken hierin op te laten nemen, zodat je je opeens prima kunt inleven in de eerste de beste crimineel die door de recherche onderhanden wordt genomen. Die afdrukken worden overigens alleen op de chip van de id-kaart bewaard. Dat lijkt volstrekt nutteloos maar de Europese regelgeving schrijft dat voor, en dus gebeurt het zo.

Om de identiteitskaart compleet te maken dien je ook nog met een pasfoto over de brug komen die aan strenge eisen moet voldoen. Bij gebrek aan een vakfotograaf in de buurt van het gemeentekantoor, ben je eigenlijk veroordeeld tot het fotohokje ter plekke, die op neutrale wijze je gezicht op de gevoelige plaat zal vastleggen. Natuurlijk heb je je grondig voorbereid en heb je dus de vereiste zeven euro’s aan munten in je zak. Wanneer het geld rinkelend in de daartoe bestemde gleuf is geworpen, heet een vrouwenstem (laten we haar Truus noemen) je welkom en legt vervolgens uit dat je hoofd precies in het eivormige kader dat op het schermpje staat dient te passen. Terwijl je met een hand rap de hoogte van het krukje probeert aan te passen waarbij het protesterend laat weten nu eindelijk wel eens een drupje olie te kunnen gebruiken, en je met je andere hand een staart in je haar probeert te maken, ratelt Truus onverstoord verder over de stand van je wenkbrauwen, ogen, neusvleugels, mondhoeken en oren.

Je laat je echter niet nerveus maken en probeert alle instructies zo goed mogelijk uit te voeren. Vervolgens druk je op de groene knop en het resultaat is een foto waar je vreemd stijfjes en chagrijnig op staat. Intussen vraag je je af waarom je niet meteen een bord onder je kin hoefde te houden met bijvoorbeeld je BSN-nummer erop. Gelukkig is Truus de beroerdste niet; je krijgt hierna nog twee kansen van haar en dan mag je de beste daarvan uitkiezen. Als beloning voor deze ongemakken, mag je een week later je fonkelnieuwe id-kaart ophalen tegen betaling van veertig euro. Een kaart die slechts vijf jaar geldig is. Waarom moet je die kaart na vijf jaar alweer vernieuwen? Als je onder de 18 jaar bent is zoiets nog te begrijpen, je uiterlijk verandert als jongere nu eenmaal meer dan wanneer je ouder dan 18 jaar bent. Een rijbewijs is tenslotte ook tien jaar geldig.

Volgens minister Spies van Binnenlandse Zaken is de Nederlandse identiteitskaart ‘te kwetsbaar’ om hem langer dan vijf jaar geldig te laten zijn. Je zou bijna denken dat het Rijk de kaarten iedere vijf jaar hier bij ‘Ryck’ wenst te dumpen. Te kwetsbaar? Maar hoe zit dat dan met de ‘kwetsbaarheid’ van de bankpas, verzekeringspas, bonuskaart en de bibliotheekkaart om maar een paar voorbeelden te noemen? Die komen bij een gemiddelde burger vaker uit de knip dan een id-kaart en zijn toch langer geldig. Van dit soort uitspraken kun je zomaar ineens een beetje van de kaart raken.

Det.

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant