Afbeelding
KERSTCOLUMN

Gourmetten bij de familie Wilders

Column 2.690 keer gelezen

De bel gaat, Paul doet open en ziet zijn broer Geert staan. Het is de eerste keer in tien jaar dat de gebroeders Wilders weer gezamenlijk aan de kerstdis zullen zitten. Op verzoek van de rest van de familie. 

"Zo, daar ben ik dan. Ik zie dat ik nog welkom ben", gooit Geert gelijk de knuppel in het hoenderhok. "Tja, ik ben niet diegene die mensen blockt, bij mij staat de deur altijd open, ook voor andersdenkenden, zelfs als dat mijn eigen broer is", zegt Paul die Geert uit zijn stemmig zwarte jas helpt. Geert knarst wat met zijn tanden en zijn kaakspieren spannen zich aan: "Ik houd me nog even in, wat denkt die pedante kwast wel", denkt hij. 

Paul echter is verheugd dat Geert zijn positief bedoelde woorden zo kalm opvat. "Zie je wel dat dit een goed idee was. De kerstgedachte brengt iedereen samen", mijmert hij glimlachend en hij leidt Geert naar binnen, de gezellige woonkamer in, waar het gourmetstel al klaarstaat. 

"Daar is Geert dan eindelijk, fijn hè dat hij zich vrij kon maken om bij ons aan te schuiven terwijl hij natuurlijk een overvolle agenda heeft. Kijk Geert, net als jij hebben wij ook onze nagels rood geverfd, voor Tijn, wat goed van je om dat voorbeeld te geven."

Geert gaat langzaam zitten, vouwt zijn rechterbeen over zijn linkerbeen en plukt een denkbeeldig pluisje van zijn knie en zegt: "Ja, er kwam onverwachts een gaatje vrij in mijn agenda, Mark Rutte ging uiteindelijk zelf naar Breda om een nacht te slapen in het Glazen Huis. Dat zal wel veranderen als ik volgend jaar premier word. Wat denken die overbetaalde linkse radiopresentatoren wel, het komt door mijn rode nagels dat die actie zoveel succes heeft", en hij tikt met diezelfde rode nagels op de arm van de lederen fauteuil. 

Het wordt stil, alleen onderbroken door de vraag van een zichtbaar nerveus geworden Paul: "Goed, wat wil je drinken Geert? Een mooie rode wijn? Past mooi bij je nagels, toch fijn dat je hier bent." Waarop Geert bits antwoordt: "Ja, als je er eentje hebt in de kleur van het bloed aan de handen van Merkel, graag, of ga ik dan weer te ver?" 

Paul heeft nog steeds vertrouwen in het slagen van de avond en zegt luchtig: "Het ging toch ook te ver. Je kunt dat niet doen, een wereldleider zo neerzetten. Stel je nou voor dat jij inderdaad volgend jaar premier wordt en er vindt een aanslag in Nederland plaats. Dan wil je toch ook niet dat Marie le Pen een foto van jou plaatst met bloed aan je handen en in je gezicht?" 

Geert stuift omhoog, waarop hij tegelijkertijd op de staart van de kat trapt die met een ijselijke schreeuw de kerstboom in vliegt die langzaam overhelt en met een hoop gerinkel de leistenen vloer raakt, een ravage achterlatend. Iedereen kijkt Geert aan. 

"Jij bent nog dommer dan ik dacht, knettergek ben je. Als ik premier word zijn aanslagen uitgesloten. Ik sluit alle grenzen. Ik sluit iedereen op die verdacht lijkt. Ik stuur iedereen terug. Ik duld geen tegenspraak van niemand, dus ook niet van jou. En als jij mijn politieke beweegredenen niet begrijpt block ik je niet alleen op Twitter, maar beschouw ik je ook niet meer als mijn broer." 

Paul grijpt de laatste strohalm die hij ziet: "Maar Geert, dat kan toch allemaal helemaal niet, we moeten samenwerken, ook jij, en straks na de verkiezingen zeker, je kunt dit niet alleen, anders blijf je alleen over. Dat wil je toch niet. " Geert kijkt hem aan, loopt naar de gang, trekt zijn jas aan, strijkt door zijn wit geworden haar, draait zich om, kijkt hen allemaal nog één keer aan en zegt: "Als ik alleen overblijf heb ik precies bereikt wat ik wilde", waarop hij de deur uitloopt, stap voor stap, een enkel paar voetsporen achterlatend in de sneeuw richting een ongewisse toekomst.

Manuela Bijl

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant