Afbeelding
COLUMN

Waaaa, een glurend groen beest in de dameskleedkamer!

Column 249 keer gelezen

Sinds een paar weken zie je ze lopen op straat: groepen zombieachtige types, die niet om zich heen kijken, zonder uitkijken oversteken en alleen maar naar hun telefoon staren. 

Het begon met een paar opgeschoten jongens die naar de sloot voor mijn huis stonden te bliepen met hun telefoon, daarna volgden groepjes jonge kinderen en nu hele hordes: volwassenen, moeders met kinderen die snel in en uit hun auto of van de fiets stappen, wandelaars en fietsers alleen. Allemaal met hun telefoon. Niet allemaal even zombieachtig, maar kennelijk op zoek naar iets.

Tekenfilmbeestjes
Het woord gaat rondzoemen, Pokémon Go. Pokémon? Dat was toch een eenvoudig computerspelletje van zo'n twintig jaar geleden, met zo'n irritant muziekje? Dat ken ik wel van toen mijn kinderen klein waren. Is er een revival? Op de social media verschijnen vreemde foto's. Ze lijken gephotoshopt: een 'normale' omgeving met een tekenfilmbeestje erin. Wat is er aan de hand? Een invasie van de bodysnatchers?

Een van de jongens die tijdens mijn verhuizing aan het werk is, legt het met zichtbaar plezier uit. Pokémon Go is een computerspel dat werkt met zogenoemde 'augmented reality'. De realiteit van de gewone wereld, maar dan aangepast aan het computerspel. Met andere woorden, een dubbele laag op de omgeving.  Je ziet een stripfiguurtjes, maar dan wel op het filmbeeld van de werkelijkheid. Het spel werkt op je telefoon en is een soort megaspeurtocht/geocache naar beestjes die over de hele wereld geplaatst zijn door de spelontwikkelaar en ballen, eieren en andere voorwerpen om ze te vangen.

Bureau
Een week of twee laat ik het spel langs me heen gaan, tót het moment dat een van mijn leukste collega's ineens roept dat er een Pokémon op zijn bureau zit! Ik ben om: ik wil natuurlijk ook zien hoe het werkt. Vrijdagavond laat besluit ik het spel op mijn telefoon te zetten. Meteen springen er drie verschillende beestjes op en neer om mij heen. Gewoon in mijn eigen achtertuin.  Ik moet verschrikkelijk lachen, maar weet eigenlijk nog niet zo goed wat ik met doen. Schuif wat met de gekregen 'vangballen' over mijn scherm, maar het lukt me niet zet te raken. O, gelukkig, toch eentje. Dan zijn mijn ballen op. Geen idee wat ik nu moet doen.

De volgende dag lees ik op internet hoe het werkt. Je moet op zoek naar plekken waar je ballen kunt verzamelen. Dát is pas leuk. Nu wordt het echt een speurtocht.  Allerlei kunstwerken blijken een 'Pokémon Stop' te zij n. Een plek dus waar je door op je scherm te vegen ballen kunt verzamelen. Maar het leuke is: je krijgt er meteen uitleg bij over wat het is, hoe het kunstwerk heet en wie de kunstenaar is. Geweldig als je net verhuisd bent, zoals ik. Wat een lollige manier om je omgeving te verkennen. Als ik dan ook nog eens een springende Pokémon in dekleedkamer van de sportschool zie, krijg ik de slappe lach. Ze zitten overal. Maar het allerhardst moet ik lachen als er op zondagavond gewoon een geel beest op schoot zit bij mijn vriendje, die nietsvermoedend voetbal zit te kijken. En ik maar ballen zijn kant op schieten.

Kerk
Er zijn al mogelijkheden voor winkels om een Pokémon in de winkel te plaatsen. Zo krijg je je klanten wel binnen. Goed idee voor de leeglopende kerken.  Een Pokémon in de kerk, en je kerk loopt ineens vol. Een beginnetje daarbij is al gemaakt in de Dorpskerk in Nootdorp. Zonder dat de koster het wist, was de kerk een door de makers als 'gym' bestempeld. Een plek waar verschillende Pokémons met elkaar moeten strijden. Het spel wordt namelijk wel steeds ingewikkelder en het blijft niet alleen bij verzamelen. Koster Ger vond het prima en het was een mooi gezicht om al die mensen naar de kerk te zien gaan en ze wonderlijke bewegingen met hun telefoontjes te zien doen. Terwijl je zelf lekker op het  terras van de Italiaan ertegenover  zit met een bijzonder smakelijk  hapje en drankje. Onderwijl wel af en toe, tijdens het gesprek, een Pokémon van tafel slaand.

Een beetje gek moet je er wel voor zijn, maar wat is het leuk! Tenminste, als je je niet helemaal gek laat maken. Met zijn allen als lemmingen naar Kijkduin rennen omdat het gerucht gaat dat daar zeldzame Pokémons zouden zitten, zonder kijken de straat oversteken, niets anders zien dan je schermpje en vergeten van je omgeving te genieten, dat lijkt mij te ver gaan. Ik word er gewoon heel vrolijk van, en je fiets- en wandeltochtjes worden ineens heel jolig! Benieuwd hoe lang de hype duurt.  Pokémons zoeken op je vakantieadres is natuurlijk ook extra gaaf, maar blijft iedereen het doen als het winter wordt? We gaan het zien!

Linda Vaandering

Image and video hosting by TinyPic

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant