Wat zullen we doen met de bandenprikker?

Afgelopen weekend werd de 'bandenprikker' van zijn bed gelicht. Hij wordt verdacht van het lek steken van ruim 300 autobanden in het Westland. Het gaat om een knul van 19 jaar en voor de wet volwassen.

Op Twitter wordt druk gediscussieerd over een gepaste straf. Laten we beginnen met het schadeloos stellen van de gedupeerden. Natuurlijk onmogelijk, want een nieuw bandje inclusief verwisselen is al snel 100 euro. Dan hebben we het over 30.000 euro en dat heeft hij vast niet. Het geld gaan halen bij de ouders is flauw. Vooralsnog hebben deze mensen geen weet gehad van de dwangneurose bij hun oudste zoon.

Celstraf heeft geen zin, zo schrijft iemand op Twitter. Dat valt te bezien. Het leed bij een misdrijf kan soms verzacht worden als de dader enkele jaren wordt opgesloten. Genoegdoening heet dat. Voor wat het waard is. Dat je veelal verrotter het gevang uitkomt dan je erin bent gegaan is dan een bijkomend nadeel. Dat hoeft overigens niet. Je kunt immers ook leren van je fouten. Die voorbeelden zijn er ook.

Dwangarbeid bij een autogarage vond ik een mooie optie. Je wordt niet verstoten uit maatschappij en kan de gedupeerden nog terugbetalen ook. 

De moeder van de bandenprikker wijst in een open brief naar de hulpverlening die haar zoon niet wilde helpen, omdat hij meerderjarig is en zelf geen hulp accepteerde. Onderaan de streep hebben straks de hulpinstanties het gedaan. Wedden? Het wordt vingerwijzen in de rechtbank en uiteindelijk een taakstrafje.

Maar aan de slag met een prikstok in het park van 's-Gravenzande is natuurlijk recidivegedrag in de hand werken. Nee, dan is een autobedrijf zo gek nog niet. 

Martijn Mastenbroek