Jouw ogen die mij zien

Tijdens onze Allerzielenviering zag ik dat een bewoner nogal emotioneel werd. Ze was alleen in de dienst. Na afloop belde ik daarom even naar de woning. Ik vertelde de begeleider wat ik had gezien in de dienst. 

De begeleider zei: ‘Ik zag bij thuiskomst ook haar verdriet en we gaan hier even extra goed voor haar zorgen. Ik weet van haar verdriet en geef het vandaag wat extra aandacht.’ Wow, ik werd geraakt door deze begeleider: dat zij in de drukte van alledag op deze woning waar heel goede zorg wordt geleverd, ook nog tijd en ruimte maakt voor een beetje extra zorg en extra aandacht. Dat is heel bijzonder!

De uitspraak ‘ik weet van haar verdriet en geef het vandaag wat extra aandacht’ heb ik een paar dagen met me meegedragen en overdacht. Weten van iemands verdriet. Ruimte geven aan iemands verdriet kan zo helend zijn. Dat jij de ander ziet in zijn of haar verdriet kan het verschil maken!

In de bijbel staat het verhaal van Jezus die keek naar de mensen die lijden aan het leven en ‘Hij was innerlijk met ontferming bewogen’. Dat wat hij zag bracht van binnen iets bij Hem teweeg. Letterlijk staat er dat zijn ingewanden bewogen. Vanuit dat wat Hij zag en zijn bewogenheid van binnenuit was Hij mensen nabij in het leven.

In de wereld veraf en dichtbij is heel veel verdriet, heel veel menselijk leed. Als mens kun je je dan zo machteloos voelen en bekruipt je soms het gevoel: wat kan ik daar nu aan doen?
Ik heb voor mezelf bedacht (naar aanleiding van de opmerking van de begeleider) dat ik begin met op mijn eigen (woon/werk) plek met aandacht en compassie te kijken naar de ander. Gewoon (nou ja, gewoon?) wat medemenselijkheid in deze moeilijke tijd. Doet u/ doet u mee?

Janneke Nijboer schreef deze woorden: 

Troost
Mos op beton
dauwdruppels op prikkeldraad
gras tussen tegels,
koffie met aandacht geschonken
Jouw ogen die me zien.

Petra Vossegat

Geestelijk verzorger, ritueelbegeleider bij afscheid en gecertificeerd rouwbegeleider bij Ipse de Bruggen