Bijzondere Bengaalse onderscheiding Antoinette Termoshuizen

Antoinette Termoshuizen uit Pijnacker heeft donderdag 8 maart op Internationale Vrouwendag een bijzondere onderscheiding ontvangen voor haar ontwikkelingswerk in Bangladesh. Volkomen verrast ontving ze de Unsung Women Nation Builders Award. De Onbezongen Vrouwen Land Opbouwers Prijs dus.

Het is dit jaar 25 jaar geleden dat Antoinette met fietsvriendin Trudy van der Schans per rijwiel een wereldreis maakte en daarbij ook door Bangladesh reisde. Ze was zo getroffen door de bijzondere mensen en dat wat die mensen tekort kwamen, dat ze later terug ging naar het land en daar ontwikkelingswerk ging doen. Dat leidde tot de Stichting Niketan die zich inzet voor de opvang, de ontwikkeling, het onderwijs voor kinderen met lichamelijke en verstandelijke beperkingen. Niketan is nu twintig jaar actief. Volkomen onverwacht kreeg de Pijnackerse Antoinette vorige week tijdens Internationale Vrouwendag een bijzondere onderscheiding, namelijk de 'Unsung Women Nation Builders Award'.

Unsung betekent letterlijk 'niet bezongen'. De onderscheiding is voor mensen die in stilte en bescheidenheid – zonder dat er over geroepen en gezongen wordt – goed werk doen. Net weer terug in Nederland vertelde Antoinette maandag dat ze volledig verrast was door de onderscheiding en dat ze zich bij de uitreiking met een rode loper en met aanwezigheid van tal van journalisten en hoge functionarissen behoorlijk opgelaten voelde. Liefst was ze ook op dat moment 'onbezongen' gebleven, maar op een zeker moment had ze besloten er toch maar heel erg van te genieten. Ze kreeg de onderscheiding samen met zes andere mensen die zich op een bijzondere manier verdienstelijk maken voor de ontwikkeling van Bangladesh. Onder meer een Engelse die al 57 jaar goed werk doet in het Aziatische land kreeg de onderscheiding. In Bangladesh was het voorpaginanieuws. The Daily Star pakte behoorlijk uit met een groot verhaal en een flinke foto. Een jaartje geleden was ze een keer geïnterviewd over haar werk en deze video was nu te zien op de site van de genoemde krant en dat leidde al tot allerlei reacties uit meerdere landen, onder meer India en Groot-Brittannië. Antoinette heeft overal in de wereld contacten en kreeg heel veel reacties, ook van mensen die de Stichting Niketan willen steunen of er als vrijwilliger actief willen worden. "Ik was vorige week heel toevallig in Bangladesh waar ik twee of drie keer per jaar een maand heen ga. Dat was echt toeval. Het is al hard werken als ik daar ben omdat ik in korte tijd zo veel mogelijk wil doen en daar kwamen dus nog die extra dingen bij. Gisteren ben ik teruggekeerd en ik heb wel even nodig om te herstellen. Alleen natuurlijk al de jetlag. Maar dat komt heus wel in orde."

Toen Antoinette in 1993 aan haar fietswereldreis begon, was ze 26 en nu is ze 51. Ze is dus al haar halve leven actief in Bangladesh. Ze had destijds het beeld van een gehandicapt jongetje op haar netvlies. Een jongetje dat gezond was geboren maar door een medische fout gehandicapt was geworden. Het beeld van dat jongetje liet haar niet meer los en nog steeds ziet ze regelmatig deze jongen die nu een jongeman is van in de dertig: Sayed. Hij is getrouwd en het gaat redelijk goed met hem. Een kleine rekensom leert Antoinette dat ze intussen 1780 kinderen met een beperking heeft geholpen met een totaalpakket van onderwijs, opvang, medische zorg en huisvesting. Stichting Niketan heeft drie grote centra met alle bijbehorende voorzieningen. De centra worden grotendeels door Bengalen gerund en dat gaat allemaal behoorlijk goed.

Ontwikkeling
Bangladesh heeft zich in 25 jaar goed ontwikkeld. Medische zorg is beter. Kindersterfte is er veel minder. Er is ook bijna geen ondervoeding meer en de mensen krijgen minder kinderen en hebben minder grote gezinnen. In plaats van vijf tot zes hebben ze er nu gemiddeld twee tot drie. Nog steeds is er wel een groot verschil tussen de stad en het platteland dat in ontwikkeling achterblijft. Een probleem van Bangladesh is – en dat geldt ook voor India – is dat ze de situatie rooskleuriger voorstellen dan die is. "Ze doen alsof ze zichzelf makkelijk kunnen redden en geen hulp van buitenaf nodig hebben, maar de werkelijkheid is toch echt anders. Ze hebben nog een lange weg te gaan." Antoinette – die twee eigen kinderen heeft van negentien en dertien en twee geadopteerde kinderen uit Bangladesh van 24 en 32 – is nog steeds zo bevlogen en gemotiveerd als twintig tot 25 jaar geleden. Haar drive is dat ieder mens op de wereld een menswaardig en redelijk bestaan hoort te hebben met gezondheid en geluk en dat je mensen die dat niet vanzelf hebben moet helpen daarbij. Haar stelling is dat ieder kind dat je helpt er een is. Ze blijft zich met heel veel anderen inzetten voor een menswaardiger bestaan voor een kwetsbare en vergeten groep in Bangladesh: kinderen met een verstandelijke beperking en/of spastische verlamming. Ze begon destijds met een klein groepje kinderen in een bijgebouwtje van een school. Inmiddels is dat projectje uitgegroeid tot een organisatie die hulp biedt aan meer dan 500 kinderen met een handicap in een arme regio op het platteland van Bangladesh en in een sloppenwijk van de hoofdstad Dhaka.

Behalve een prachtige avond en een stevig feest kreeg Antoinette ook een bedrag van 2.000 euro voor haar werk. Geld komt altijd goed van pas. Ze is met haar mensen steeds weer allerlei bronnen aan het aanboren en nieuwe ideeën aan het ontwikkelen, zoals recent het opzetten van een programma voor seksuele voorlichting aan jonge mensen met een verstandelijke beperking. Dat is in Bangladesh nog een lastig verhaal, maar Antoinette gaat juist als het moeilijk is de uitdaging nog wat vastbeslotener aan. Ze is heel vasthoudend en blijft altijd strijden voor de goede zaak. De 'Unsung Women Nation Builders Award' is voor haar een aansporing om door te gaan met nationaal opbouwwerk. Intussen heeft ze ook weer contact met haar fietsmaatje van toen. Ze was nog even in India om trainingen te geven en ontmoette daar iemand waar ze 25 jaar geleden tijdens de fietsreis heeft gelogeerd. Die persoon heeft nu zelf een zoon die wereldfietser is geworden, maar die jongen heeft een mobiel bij zich en kan de route uitzetten met gps enzovoort. "Wij waren destijds gewoon echt weg en hadden weken geen contact met het thuisfront. Wat dat betreft is reizen heel anders geworden. Maar het blijft een prachtig avontuur om de wereld per fiets te ontdekken!"