Afbeelding
Kerstcolumn

Dag lieve Jay

Algemeen 4.744 keer gelezen

En toen was alles ineens anders. Op 4 december moesten wij door een noodlottig ongeval plotseling afscheid nemen van onze allergrootste vriend, bonk liefde op vier pootjes, onze hond Jay. Hij had volgende week drie jaar moeten worden. In de week ervoor had ik al een klomp in mijn maag als ik dacht dat ik ooit, na een vol, gezegend hondenleven, afscheid van hem zou moeten nemen.

De lucht klapte uit onze longen en harten braken in duizend stukken. Dat lieve kopje met die fluweelzachte oortjes, levenloos in mijn handen, puur ongeloof, radeloosheid, misselijkmakende machteloosheid, het was er allemaal. Ik herkende dit gevoel, dat was er ook toen Ries overleed. Nu was het er weer, zo hard, zo recht in mijn gezicht, om over mijn twee snikkende zonen maar te zwijgen.

Honden leven te kort, Jay zeker, en daarom moeten ze al hun onvoorwaardelijke liefde voor jou in die korte tijd proppen. En wij gaven dat vol overgave terug, corona was op onze hand, want in de jaren dat Jay bij ons was hebben we meer tijd met hem door kunnen brengen dan welk ander jaar ook. Dat biedt een klein beetje troost. Onze Griekse held was zo gegroeid, zijn angsten aan het overwinnen, dol op spelletjes, de tuin ligt nog vol met kapotgebeten ballen en verstopte botten. In huis ligt zijn plaats nog, de dekentjes worden alleen niet meer verscheurd want zijn bedje schudt hij niet meer op.

Elke van ons heeft het op een ander moment het moeilijkst. Ik in de ochtend, als ik beneden kom en geen kwispelende lieverd vind die eerst uitgebreid gekroeld wil worden, onder zijn kin, op zijn borstkas, een kusje in zijn nek. Geen wandelingetje meer, niet meer met hem op schoot de dag doornemen. We missen alle postbezorgers want hij blaft niet meer, de laatste hondenharen kan ik niet eens opzuigen, dan zou hij echt weg zijn.

En ik zit al weken te denken hoe ik deze column in godsnaam een positieve draai kan geven. Ik ga het toch proberen, want Kerst is een feest van licht, hoop, vol liefde, warmte en genegenheid. Het enige voordeel dat we dit ooit gevoeld hebben is dat we weten dat het lichter wordt, draaglijker, dat je er ooit beter omheen leert leven. Dus daar houd ik mij aan vast als ik staar naar wat hij nu is, een verstilde foto en een hart vol mooie herinneringen. Heb het goed mensen.

Manuela Bijl
twitter.com/ManuelaBijl


Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant