Mama Hong is zoveel meer dan een loempia
Actueel 2.420 keer gelezen“De meeste mensen kennen ons van de twee loempiawagens in Rotterdam, maar Mama Hong is zoveel meer”, zegt Thuan Nguyen, drijvende kracht achter het concept waarmee hij de authentieke Vietnamese keuken in Lansingerland introduceert. Het succes van Mama Hong is onlosmakelijk verbonden met de voorgeschiedenis van Thuan (Twan) en zijn familie en daarom vertelt hij hoe het allemaal begon.
“Na de Vietnamoorlog zijn veel Vietnamezen gevlucht. Zij gingen met zelfgemaakte houten boten de zee op, net als enkele van onze familieleden en mijn ouders met mij in 1979. Ik was een jaar, mijn broer en zus waren nog niet geboren. Wij hebben twaalf dagen op zee gezeten. De kans om te overleven was heel klein, veel mensen zijn gestorven op zee of vielen ten prooi aan piraten waarna er verschrikkelijke dingen met hen gebeurden. Het lukte mijn ouders om via een omweg - de Filipijnen - naar Nederland te gaan, mede omdat mijn oom er al woonde. Mijn vader hoorde nota bene bij toeval van iemand op de Filipijnen dat zijn broer in Nederland terechtgekomen was. Oom zorgde voor onze vliegtickets en wij kwamen in Zoeterwoude te wonen.”
“Mijn ouders hadden he-le-maal niks en zij moesten ontzettend wennen aan de koude Nederlandse winters. Mijn vader wilde álles doen om een bestaan op te bouwen zodat hij een huis kon kopen voor zijn gezin en ging zo snel mogelijk de Nederlandse taal leren. Nu ik ook ondernemer ben denk ik weleens: hoe heeft hij dat eigenlijk allemaal gedaan? Hij vond werk in de kassen en liep met zware kisten vol tomaten te sjouwen. Later kreeg hij een baan in een museum maar daar kon hij niet blijven. De museumdirecteur probeerde hem te helpen en moedigde mijn vader aan om loempia’s te gaan verkopen. Dat lukte.”
“Mijn moeder had alles in haar moederland achtergelaten, maar bezat gelukkig haar passie voor koken nog. Zij maakte de loempia’s thuis en vader verkocht ze op de markt. Toen ik een jaar of acht-negen was, zat ik aan de keukentafel de half bevroren loempiavelletjes los van elkaar te halen. Ook mijn broertje en zusje hielpen mee. Een heel secuur en tijdrovend werkje. Je moet dat bij de juiste temperatuur doen om te voorkomen dat het aan elkaar plakt. Ook het daaropvolgende ‘loempia vouwen’ is behoorlijk arbeidsintensief. Mijn vader en moeder waren daarvóór al uren bezig met de andere voorbereidingen. Daar denk ik nu weleens aan terug als ik op een productie dag begin om vijf uur ’s ochtends. Dat is niets vergeleken met de uren die mijn ouders maakten. Tegenwoordig bereiden wij trouwens die belangrijke basis van de loempia, het deeg voor de flensjes, helemaal zelf.”
Succes
“Dat de loempiawagen zo’n succes was in Nederland begrijp ik wel”, vervolgt Thuan.“De eetcultuur op straat was hier al aanwezig, kijk maar naar de patatkramen en haringtentjes. De markt werd door mijn ouders op een gegeven moment ingeruild voor een vaste standplaats in Gouda. Met hulp van een vaste en tevreden klant deed zich een mogelijkheid voor om met twee mobiele verkoopwagens voet aan de grond te krijgen in Rotterdam: eentje op het plein aan de Lijnbaan, op de plek waar de poort van het oude Coolsingelziekenhuis staat en de andere bovenaan de Koopgoot, daar waar nu nog steeds onze wagens zeven dagen per week staan en waar wij van 11.00 tot 18.00 uur de verkoop verzorgen.”
Zoektocht
“Mijn broer, zus en ik mochten studeren en in mijn laatste studiejaar van International Business Administration in Tilburg vroeg ik mij af wat ik eigenlijk wilde gaan doen. Het werd werk dichtbij huis. Mijn vader wilde namelijk in die tijd het productieproces van het loempia’s bakken verbeteren, met name de statuur van het flensje. Die flensjes bereidden wij zelf en we deden dat al zo’n dertig jaar op dezelfde manier. Ik ging de uitdaging aan maar had op dat gebied niet voldoende kennis en ik had ook niet gedacht dat het zó lastig was. Ik ben ervoor in Azië gaan zoeken en heb hulp ingeroepen van een voedingsmiddelentechnoloog uit Wageningen. Het werd een eindeloze periode van testen en proeven.”
“Het lukte maar niet om de juiste flensjes te bereiden en de loempia voldoende krokant te krijgen. Krokant, dat is bij loempia’s echt een sleutelwoord. Ik keek goed om mij heen en dacht: als iemand anders het kan dan moet het mij toch ook lukken? Ik ben er heel onschuldig mee begonnen maar had niet verwacht dat het een zoektocht van tien jaar zou worden. Ik voelde mij schuldig naar mijn ouders. Zij gingen immers ooit de zee op om te overleven en keken de dood in de ogen. ‘Nooit opgeven’ was hun motto. Dát, en de veerkracht, zitten er bij mij ook helemaal ‘ingebakken’. Ik wilde mijn kansen niet verspillen en mijn ouders niet teleurstellen. Dus ik bleef verder zoeken. Mijn motivatie hield mij op de been.”
Assortiment nieuwe stijl
“Ten einde raad bedacht ik dat wij er iets anders bij moesten gaan doen. We besloten met elkaar om Vietnamese broodrolletjes te gaan verkopen want de Vietnamese keuken is zoveel meer dan de loempia. Of Nederland daar wel klaar voor was? Dat wisten we niet. Nederland is het enige land ter wereld waar de Vietnamese loempia als straatsnack wordt verkocht. Zelfs in Vietnam gebeurt dat niet, daar is de loempia onderdeel van een gerecht. De mensen moesten het leren eten, dus werd er weer eindeloos getest en geproefd.”
“Pas toen mijn moeder Mama Hong, onze meesterproever, haar goedkeuring had gegeven, gingen we het nieuwe assortiment verkopen. Het is een succes gebleken en toen ik de obsessie met het perfectioneren van het flensje eindelijk losliet, gebeurde er iets wonderlijks: opeens hadden we ook daarvoor de juiste receptuur te pakken en kreeg de verkoop een boost.”
“Overigens, niet alleen de broodjes bakken we zelf, ook het hiervoor benodigde deeg wordt door ons gemaakt. De traditie van de broodjes ontstond heel lang geleden in Vietnam toen het nog een Franse kolonie was en de Fransen geen rijst wilden eten. Zij gingen stokbroodjes bakken. Die gewoonte is blijven bestaan en door de Vietnamezen overgenomen.”
“Toen kwam corona.” Thuan zucht. “Wij mochten wel doorgaan met de verkoop in de mobiele wagens maar er waren geen mensen in de stad. Rotterdam was een spookstad geworden. Maar ook toen zijn we niet bij de pakken neer gaan zitten. We gingen in onze grote keuken in Berkel en Rodenrijs PHO, de traditionele Vietnamese maaltijdsoep, maken. Deze was in Amerika en Australië al een succes, ik was daar geweest en heb dat met eigen ogen gezien.”
“Later breidden we uit met maaltijdsalades en andere compacte authentieke Vietnamese maaltijden. Ook de broodjes verkochten we nog steeds. Alles op bestelling en om af te halen of te laten bezorgen. Sinds de versoepelde coronaregels komen de mensen gelukkig weer naar de stad. We combineren nu de verkoop vanuit de wagens met het afhalen en bezorgen. Alle gerechten zijn te vinden op onze website.”
“Ons familiebedrijf kreeg eerst de naam Dong Tay maar toen ik in 2016 begon met het vertellen van ons verhaal vanuit het perspectief van mijn moeder, was al snel de naam Mama Hong een feit. Zij is onze matriarch, net als bij een kudde olifanten waarbij ook een vrouw leider van de groep is. In de praktijk komt het erop neer dat er geen enkel hapje of gerecht de deur uitgaat voordat mama het geproefd en goed bevonden heeft. Mijn moeder nam het gevoel voor ambachtelijk Vietnamees koken over van haar moeder.”
Het motto ‘Jong geleerd is oud gedaan’ is ook op de volgende generatie Nguyen van toepassing. De twee zoontjes van Thuan helpen al heel enthousiast mee bij het bakken van de broodjes. “Elke morgen komt de geur van vers gebakken broodjes je tegemoet in onze productiekeuken waar ook de groente vers gesneden wordt. De sausen maken wij ook zelf”, zegt Thuan trots.
“Wij gebruiken verse producten en bieden diverse vegan gerechten aan.” Thuan signaleert dat de jongere generatie steeds meer interesse krijgt in de manier van koken bij Mama Hong. Zij reizen naar verre oorden en kennen de authentieke gerechten al. Ik wil het Vietnamese eten graag nog populairder maken in Lansingerland. Het is gezond en bereid met heel veel verse groente en kruiden.”
In Lansingerland alleen op vrijdag en zaterdag open voor maaltijden, broodjes en snacks. In Rotterdam 7 dagen per week geopend.
Mama Hong
Industrieweg 102
2651 BD Berkel en Rodenrijs
