Nico van Winden na 47 jaar met pensioen bij Pluym

Pijnackernaar Nico van Winden is 64 en dus nog niet AOW-gerechtigd. Hij kon echter gebruikmaken van een regeling voor mensen in zware beroepen, waarbij de AOW vanuit een ander potje als het ware naar voren gehaald wordt. Nico gaat er wel wat op achteruit in inkomen maar kan dat wel ‘velen’.

En dus gaat hij lekker ’s middags tennissen met zijn vrienden in plaats van in de avonduren. En op de kleinkinderen passen. Zo nu en dan op vakantie, niet meer met de vouwwagen maar met het vliegtuig. Plus dat hij zo nu en dan in en rond het huis zal klussen, zodra dat nodig is. Hij kan namelijk veel meer dan alleen een auto weer tiptop in orde maken. Een badkamer verbouwen of een keuken verplaatsen is voor Nico ook geen probleem.

Liefst 47 jaar heeft Nico bij Autobedrijf Pluym gewerkt. De langste tijd aan de Kerkweg in Pijnacker en de laatste jaren in Delfgauw. Het autobedrijf heette intussen Spiering & Pluym en tot verdriet van Nico was het bedrijf de laatste geen dealer meer van het Japanse merk Toyota. Dat was toch wel een domper voor de man die als een echte Toyota-aanhanger te boek stond. Iets minder erg dan zijn vroegere werkgever Helmut Pluym maar toch wel zodanig dat het slikken was toen Spiering & Pluym aan zo veel nieuwe eisen moest gaan voldoen vanuit de importeur dat ze ervoor kozen om een ‘universeel autobedrijf’ te worden, gespecialiseerd in de nieuwere gebruikte auto’s van alle mogelijke merken.

Showroom
En dus lopen we bij binnenkomst in de prachtige showroom op Ruijven in Delfgauw tegen een prachtige BMW aan, voordat we achter de receptie Nico zien zitten met zijn collega Jan. De mannen hebben een jaar of veertig heel goed samengewerkt. Jan altijd als de receptie/organisatieman en Nico als chef-werkplaats. Eerst was hij monteur en meewerkend chef-werkplaats en toen het bedrijf groeide, kwam hij niet echt meer aan het montagewerk toe. De laatste jaren deed Nico samen met Jan Scholte de receptie en droeg hij niet meer de welbekende rode Pluym-overall.

Een foto uit de oude doos met het hele Toyota Pluym-team van toen. Nico was geslaagd voor een hoogwaardige technische opleiding.

Het is donderdag 24 juni, de laatste werkdag van Nico. Vrijdag 25 juni, aan het eind van de dag, nam hij afscheid van zijn collega’s tijdens een informeel feestje op de zaak en dat was het dan. Na 47 jaar was en is het tijd voor een ander leven.

Hetzelfde geldt voor juf Agnes Bekenes van de Josephschool in Pijnacker, die Nico kent omdat kleinzoon Daniël bij haar in de klas zat. Ook 47 jaar bij dezelfde baas gewerkt en net zo makkelijk in dienst genomen door bovenmeester Drummen destijds als Nico door de vader van Helmut Pluym. Hieronymus Pluym, die de ouderen onder ons nog voor zich zien met stofjas en sigaar.

“Ik heb eerst nog even bij Piet van der Helm gewerkt, de voorganger van Joop Wortelboer aan de Overgauwseweg. Daar nam ik het werk over van ik dacht Siem van der Ende. Die moest in dienst maar kreeg al snel hele grote last van heimwee. Hij mocht naar huis, ging weer bij Piet van der Helm werken en toen kon ik via Herman Goeman bij Pluym gaan werken. Herman was een goede kennis/jeugdvriend die bij Pluym werkte en zei dat ze nog wel een mannetje konden gebruiken daar.”

Nico had op de LTS voor het vak autotechniek gekozen. Hij was als jonge jongen al gek van auto’s en de autobusiness is hem altijd blijven boeien. Nico ging bij de oude Pluym nog als monteur aan de gang en werkte zich in de loop van de tijd op tot chef-werkplaats.

In het begin heeft hij nog wel eens om zich heen gekeken of hij het ergens ander beter kon krijgen. “Ik begon met een loon van negentig gulden per week. Terwijl een biertje toen toch ook al een gulden kostte. Pluym was mogelijk niet zo geneigd om het loon te verhogen, dus ben ik een keer bij Tiel Nootenboom in Nootdorp gaan praten. Die dacht misschien dat ik erg gretig was om bij hem te komen werken en bood minder dan ik bij Pluym verdiende. Toen ben ik er toch maar gebleven en daar heb ik ook geen spijt van. Ik heb altijd heerlijk gewerkt hier, met de collega’s en met de klanten.”

De laatste jaren bemande hij de receptie, samen Jan Scholte die ook al zijn hele leven bij het bedrijf werkt.

Nico vervolgt: ”Vaak mensen die hun hele leven Pluym en Toyota trouw bleven. Het was toen zo: je ging voor een auto naar Nootenboom in Nootdorp, naar Pluym in Pijnacker of naar Cas Lamens in Berkel. Dat waren de grotere dealerbedrijven en als je er eenmaal klant was, dan bleef je dat. Wat dat betreft is de wereld natuurlijk ontzettend veranderd en is alles veel zakelijker geworden. Mensen zijn op internet prijzen aan het vergelijken en veel meer gaan shoppen. Trouw blijven aan een autobedrijf is veel minder geworden. Het is allemaal zakelijker, killer en groter geworden. Vroeger dronken de klanten met ons koffie en werden er verhalen uitgewisseld. Het was gemoedelijk en je kende iedereen die langs kwam. Dat geldt natuurlijk voor heel Pijnacker. Als je op Koningsdag een rondje door het dorp liep, kwam je tig bekenden tegen. Nu zie je er met geluk een of twee. Daar kun je moeilijk over doen, maar je verandert er niks aan. Het is een gegeven.”

Vertrekregeling
Alles overwegende hoefde Nico van Winden er niet zo lang over na te denken, toen in mei zich ‘een vertrekregeling’ voordeed. “Ik ben 64 en nog goed gezond. Je weet nooit hoe lang je van je pensioen kunt genieten. Kijk naar Kees Ploeg: 67 jaar en weg is-ie. Dat kan mij ook gebeuren. Natuurlijk is het best bijzonder dat je na zo veel tijd de deur voor het laatst achter je dicht trekt. Afscheid nemen is altijd dubbel en het was er toch een keer van gekomen. Of je dan 67 bent of 64; dat maakt niet uit. Ik ga me zeker niet vervelen.”

Het wekelijkse ‘op zaterdagmiddag de week doornemen’ met zijn vroegere baas Helmut Pluym houdt Nico er natuurlijk in. Hij zal alleen wat minder over de zaak en de autoverkoop kunnen praten met de man met wie hij al sinds dat Jeannette en Jan Soeterbroek De Guyter overnamen van Wil Scholtes op zaterdagmiddag een biertje drinkt in De Guyter. Dat is dus ruim 35 jaar. “Het was een gewoonte van Helmut die voorheen altijd naar Café De Bocht ging en sinds 1984 naar De Guyter. Die gewoonte houden we er natuurlijk in. Best grappig om te bedenken dat je dertig jaar terug het mooi vond dat mannetjes van tachtig nog een drankje kwamen doen in de kroeg en dat Helmut volgend jaar zelf tachtig wordt.”

Ze hebben heel lang lief en leed gedeeld. Samen de grote brand meegemaakt, waarbij Gerrit Slootweg zijn pakkie brood redde en Nico zijn baal shag. Roken doet hij overigens niet meer sinds zijn openhartoperatie die hij op zijn vijftigste onderging. Sindsdien leeft hij puur gezond en dat hoopt hij nog heel lang te doen, samen met echtgenote Trudy, de zoons Danny en Mike, hun partners, en de kleinkinderen, Daniël van vijf, Nicky van drie en Puck van bijna één.