Van Ommekantje naar Willy’s Lunchroom

Vrijdag 29 januari was de dag dat Kim de Ruiter-Van Wielink (41) haar zaak Ommekantje aan de Ackershof 88 in Pijnacker overdroeg aan Wilfred Vrolijk die met volle energie zo snel mogelijk van start gaat met Willy’s Lunchroom. We praten met de vertrekkende vrouw en de komende man.

Alles behalve treurend of treurig droeg Kim vrijdag de sleutel over aan Wilfred Vrolijk en zijn echtgenote Cissy. Bijna vijf jaar heeft Kim met veel plezier, met groot enthousiasme en met volle overtuiging haar lunch- en koffiebar Ommekantje gerund en draaiende gehouden.

In april 2016 ging ze van start. Een week voor Koningsdag. Dat heeft ze geweten. Het liep meteen storm en het was nog een geluk bij een ongeluk dat het weer toen niet je van het was, anders was Ommekantje overlopen. In de volgende jaren waren Kim en haar medewerkers wat beter voorbereid om de Koningsdagdrukte. “Het is steeds tot 2020 een hoogtepunt van het jaar geweest. Op een bepaald moment stond er buiten een rij mensen tot Boekhandel Van Atten aan toe.”

Kim kijkt met een goed gemoed terug op de jaren van Ommekantje. Ze heeft ook geen spijt ook van de formule waar ze voor koos: koffie van hoge kwaliteit en een heerlijke gezonde lunchkaart. Een formule die vooral gericht was op mensen die wat meer dit soort zaken vanuit de stad gewend zijn.

“Ik had verwacht dat vooral de nieuwe Pijnackernaren zich erdoor aangetrokken zouden voelen maar eigenlijk kwam iedereen naar Ommekantje. Ook de Pijnackernaren die hier geboren en getogen zijn. Het is vanaf dag 1 gaan lopen en het ging ook ieder jaar beter, al blijft het lastig om met koffie en broodjes je boterham te verdienen. Wat ik zeg: de omzet werd ieder jaar groter en 2020 zou het jaar zijn geworden waarin het echt naar ons toe zou gaan komen. De eerste maanden waren meteen prima maar ja toen kwam corona en was het over.”

Corona is in grote lijn de oorzaak dan wel de reden dat Kim de Ruiter er een punt achter heeft gezet en haar zaak heeft verkocht. Het jaar 2020 is uiteindelijk een heel verliesgevend jaar geworden. En dat corona zo lang aanhoudt, maakt het voor Kim ook wat minder belastend om een punt te zetten achter wat voor haar toch ‘een levenswerk’ was.

Ze heeft zich er met volle overgave op en in gestort en ze bewaart eigenlijk allemaal mooie en goede herinneringen aan de jaren, de maanden, de weken en de dagen dat ze er met haar medewerkers steeds weer een feestje van maakte. “Ik heb zo veel verschillende mensen leren kennen en zij mij. We hadden echt een hoge gunfactor en altijd alleen maar blije en tevreden gasten in de zaak en op het terras. Het is niet voor niets ook zo overweldigend hoe veel reacties we hebben gekregen van mensen die ons bedanken en het heel erg jammer vinden dat we er een punt achter hebben gezet. Ommekantje was echt een heerlijk dorps ontmoetingscentrum voor mensen. De sfeer was altijd perfect en daarom was het ook geen opgave om hard te moeten werken”, aldus Kim die veelal werkte met ‘Pijnackerse meiden’. We hebben met z’n allen heerlijk gewerkt en heel veel plezier gehad met elkaar en met de gasten vooral, die altijd met een lach binnenkwamen en met een lach weer tevreden vertrokken.”

Wat de echtgenote van Martin de Ruiter en de moeder van Mink (10) en Imme (6) – ze is daarnaast bonusmoeder van de zeventienjarige Jesse - nu gaat doen, weet ze nog niet. “Ik heb altijd in commerciële functies gewerkt, onder meer als accountmanager. Er komt zeker wel iets op mijn pad. Ik wilde eerst Ommekantje goed afronden en daarna kijk ik verder”, aldus Kim die tot het sluiten van de deur de emotie even buiten de deur heeft gehouden.

“Het verdriet over het sluiten van Ommekantje zal heus nog wel komen en dat is ook goed. Gewoon omdat het een prachtig project was en een geweldige tijd”, aldus Kim die opvolger Wilfred en zijn team alle succes wenst met Willy’s Lunchroom.

Scheveningen
Wat de families van de oude en de nieuwe eigenaar gemeen hebben is hun ‘afkomst’. Willy is een echte Scheveninger en dat is Martin, de echtgenoot van Kim, ook. Vandaar ook de naam ’t Ommekantje. Dat staat in Scheveningen voor de omranding van een boterham. De rand eet een echte Scheveninger niet op en dat heeft volgens Wilfred Vrolijk vooral te maken met de niet al te beste gebitskwaliteit van de vroegere Scheveningers.

Wilfred Vrolijk heeft vrijdag de sleutel gekregen en is meteen aan de gang gegaan. Hij vindt de inrichting van de zaak prachtig en houdt die zo veel mogelijk intact. Wilfred wil er een lunchroom van maken die ’s morgens om tien uur open gaat voor koffie van een Italiaans topmerk en ‘iets erbij’, waarbij Wilfred graag samenwerkt met de lokale bakkers. “Ik wil gebruik maken van hun specialiteiten. Ik hou er altijd erg van om lokaal samen te werken met zo veel mogelijk plaatselijke ondernemers. En ik ben een actieman. Wil graag ook samen met jullie krant en site en via de sociale media actiegericht werken. Ik hou van reuring in de zaak en in het dorp.”

Nog voordat de zaak open ging, was Wilfred al bezig met een Valentijnspakkettenactie. “We hebben er al dertig verkocht terwijl we nog moeten beginnen.”

Wilfred zegt dat hij van oudsher een grote achterban heeft. Sinds 1994 had hij in Scheveningen in de Stevinstraat snackbar De Schorpioen. Die bestaat nog maar die verhuurt hij al een groot aantal jaren aan een Chinese familie die recent voor tien jaar heeft bijgetekend.

De voorbij elf jaar heeft Wilfred (53) bij eetcafé De Postiljon in Rotterdam gewerkt. “Prachtige jaren gehad daar. Van alles deed ik daar: de inkoop, de keuken, de bediening en de laatste tijd ook nog de bezorging. Ik ben een bezig baasje en ik denk dat mijn ex-werkgever wel een paar mensen moet aannemen voor mijn werk. Ik ben geen vent om stil te zitten en kan veel aan op een dag. Dit gesprekje met jou duurt eigenlijk al lang zat. Nee hoor, het gaat heel goed en er zit gang in.”

Wilfred Vrolijk zet de zaak voort onder de naam Willy’s Lunchroom. Kwaliteitskoffie van LavAzza.

Wilfred ziet de klant niet als klant maar als mens. Aan de muur in Pijnacker hangt op dag 1 al een knipselcollage over De Schorpioen met diverse krantenartikelen en daarnaast een fotocollage van De Postiljon. Rechts boven zien we een oude dame.

Wilfred: “Dat is tante Riet. Nee, dat was tante Riet. Een paar maanden geleden overleden. Niet eens aan corona maar gewoon thuis ineens overleden. Tante Riet kwam iedere morgen en avond een borreltje doen. Ook toen ze nog 93 was. Ze kwam met de rollator. Niet voor haar benen maar om nog een beetje rechtop te blijven als ze naar huis liep. Ze zorgde iedere dag voor gebak bij de koffie voor het personeel en omdat ze zo veel gaf kreeg ze ook heel veel terug. En daarom had ze die rollator nodig. Ik wil maar zeggen: dit soort zaken zijn voor mensen ontmoetingsplaatsen. Het sociale aspect is ontzettend belangrijk voor mij. Ook hier. Ik wil dat iedereen zich hier welkom en thuis voelt. We gaan voor een breed assortiment zorgen en voor heel goed betaalbare kwaliteit En lekker omeletje en een perfecte uitsmijter. En natuurlijk ook heerlijke broodjes carpaccio en noem het allemaal maar op.”

Tot in de wijde regio is het Broodje Speklap de specialiteit van Wilfred. In Scheveningen was dat al zo in de snackbar. “Ik verkocht er soms 400 of meer op een dag. Van heinde en ver kwamen ze er voor naar ons toe. Spek in reepjes, lekker gekruid, beetje chilisaus erover en smikkelen maar. Vroeg een man waarom we er reepjes van maakten. Heel simpel: als we dat niet doen, vliegt jouw kunstklapper straks een keer uit je mond tegen mijn voorhoofd. Dat is de reden.”

De Haags/Scheveningse toon is gezet maar dat maakt Wilfred niet uit. Iedereen is voor hem even waardevol en als man die met Cissy al elf jaar in Berkel en Rodenrijs woont, weet hij ook heel goed hoe het er in een dorp aan toe gaat. “Dit is op onze weg gekomen en waarom wil ik weer een eigen zaak? Nou ja: in loondienst was er niet veel meer te doen en te verdienen. In de horeca moet je het hebben van overuren en van fooi. Die zijn allebei weggevallen door die corona. Dan ga je om je heen kijken en kom je deze prachtige zaak tegen.”

Wilfred Vrolijk is niet benauwd voor corona en het heeft hem ook niet weerhouden van zijn plannen. “We beginnen even met cateren en bezorgen. En hopen dan zo snel mogelijk open te gaan voor koffie, lunch, borrelhapje en het vroege avondmaal. Van tien uur tot een uur of zeven half acht zijn we open. Zes dagen per week. Alleen op zondag zijn we gesloten.”