Heel dicht bij het materiaal blijven, daar houdt Liesbeth van.
Heel dicht bij het materiaal blijven, daar houdt Liesbeth van.

Uit je hoofd, in je handen

Actueel 1.249 keer gelezen

"Het interessante is dat een vriendin een keer tegen mij zei: jij maakt het onzichtbare zichtbaar”, vertelt Liesbeth Bos (57). “Je brengt een soort binnenwereld naar buiten en dat is ongelooflijk gaaf. Het is haast iets magisch als je dat bij mensen teweeg kunt brengen.”

“Het is wel grappig, laatst bedacht ik dat ik als kind op woensdagmiddag een knutselclubje organiseerde. Dan kocht ik klei of ging dingen verzamelen en daar maakten we van alles mee. Mijn workshop lijkt daar eigenlijk wel een beetje op. Toen was het puur voor de lol natuurlijk, nu hoop ik er ook een hoger doel mee te bereiken. Ik heb de lerarenopleiding handvaardigheid en textiele werkvormen gevolgd. Eigenlijk kwam ik toevallig op die school terecht omdat mijn zus er ook zat, maar ik heb altijd wel die richting gevoeld."

"Toen ik daar die werkplaatsen zag viel alles op zijn plek. In het tweede jaar ben ik met keramiek begonnen en daarmee kon ik niet meer ophouden. Op school vond men keramiek te decoratief, dus het was mijn uitdaging keramiek te maken dat meer was dan dat, monumentaler. Later deed ik de hoge school voor de kunsten in Amsterdam, daar hadden ze alleen een kleine oven. Daarom heb ik zelf een grote oven gebouwd. Toen ik van school ging mocht ik die meenemen. Mijn broer had met een lier een hijsinstallatie gemaakt zodat ik de oven alleen kon gebruiken, maar je kon niet hoger stoken dan 1000 graden. Eigenlijk was die oven heel onhandig maar er is toen wel een soort vuur aangegaan dat niet meer gedoofd is. Mijn beelden maak ik puur vanuit mijn gevoel, ik ontwerp of bedenk ze niet van tevoren, ze ontstaan al bouwend. Ik begin gewoon onderaan met een rol, zo bouw ik het op en ondertussen beslis ik steeds welke kant het opgaat."

"Ik houd de vormgeving eenvoudig, ingetogen. De vorm is eigenlijk het belangrijkst, meestal maak ik ronde of organische vormen. Ik decoreer de beelden niet, maar ze krijgen wel een kleur. De objecten worden twee keer gestookt: biscuit op 960 graden en daarna afgestookt met kleur op 1150 graden, ze zijn dan vorstbestendig."

"Als je met natte klei bezig bent zit er nog wel een soort van leven in, maar na het bakken wordt het wit en doods. Dan probeer je er weer het leven in terug te brengen van daarvoor, bijvoorbeeld door kleuren of glazuren. Heel dicht bij het materiaal blijven, heel puur, daar houd ik nog steeds van, niet van die modieuze dingen waar je snel op uitgekeken raakt. Keramiek hoort bij mijn leven, ik uit me met klei. Ik ben zelf ook iedere keer wel weer benieuwd wat ik ga maken. Een goed beeld drukt iets uit. Het leek mij leuk om de opleiding kunstzinnig dynamisch coachen te volgen. Daarbij coach je iemand aan de hand van beelden. Je brengt de cliënt in ontspanning, laat hem of haar spontaan iets tekenen en daar ga je samen naar kijken en over praten. Je helpt diegene daarmee zijn eigen verhaal te duiden door vragen te stellen over de tekening. Uiteindelijk probeer je dat naar een soort concrete richting te vertalen."

"Het leuke is ook het spelen met materiaal, hoe blij mensen daarvan worden., Heel simpele dingen die je thuis zou kunnen doen, maar wat je zelf niet snel doet, zoals een collage maken van dingen waar je blij van wordt. Naast het feit dat het heel leuk is om te doen houd je er ook een concreet beeld aan over dat voeding is voor jezelf. De beelden die ik maak mag je met je gevoel bekijken, gevoel is wel iets dat steeds terugkomt. Soms zie ik aan wat ik maak wat me bezighoudt, dat is toch heel interessant. Ik probeer mensen tijdens mijn workshops bij hun eigen gevoel te krijgen. Er is een groot verband tussen wat ik zelf maak en waar ik voor sta, en wat ik met mijn workshops probeer te bewerkstelligen bij andere mensen.”

Kijk voor meer informatie op: www.liesbethbos.nl.

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant