Onderwijsstaking: mensen durven zich niet eens ziek te melden

De landelijke onderwijsstaking had vorige week in Pijnacker ook een lokaal element. Fleur van Hagen en Wim van Cruchten, docenten van basisschool De Keizerskroon, hadden een protestactie op het Raadhuisplein georganiseerd. Het was op woensdag marktdag en dus was het op het centrale plein van Pijnacker nog ‘gezelliger’ dan anders.

De sfeer was relaxed, wat niet wegneemt dat de problemen heel serieus zijn. De onderwijsmensen van Pijnacker-Nootdorp gaan eigenlijk tegen hun natuur in om hun school een dag gesloten te houden. Ze willen er juist altijd zijn voor de leerlingen en zijn ontzettend serieus met hun werk bezig. En toch kreeg de oproep van Fleur en Wim meteen grote navolging. Directeur Imke Breteler van de Johannesschool vertelde dat op haar school toch al een studiedag ingepland stond zodat de leerlingen al vrij zouden zijn. Een van de grote problemen in het basisonderwijs is het gebrek aan personeel, zegt Imke.

“Wij hebben de bezetting voor dit schooljaar net rond kunnen krijgen, maar als er zich iemand ziek meldt dan hebben we meteen problemen. En wat krijg je dan: docenten blijven te lang doorlopen terwijl ze eigenlijk al op bed hadden moeten liggen. Ze voelen schuldig om zich ziek te melden, omdat ze weten dat ze de collega’s met de gevolgen daarvan opzadelen. En dus blijven ze maar doorlopen tot het echt niet meer gaat. Dat is natuurlijk geen gezonde situatie.”

Minister
Imke verder nog: “De minister stelt geld beschikbaar voor individuele scholing van leerkrachten maar als de bezetting heel krap is, dan is er gewoon geen tijd en gelegenheid om docenten naar een cursus te sturen. De honorering zal omhoog moeten om het vak weer interessant te maken voor jonge mensen die nu vanuit een HBO-studie in het bedrijfsleven veel meer verdienen dan in het onderwijs.” Nu doen veel leerkrachten het begeleiden en opleiden van jonge kinderen vooral uit passie en betrokkenheid, maar dan moet je wel eerst ontdekken hoe mooi het werk is. En wat er nu steeds gebeurt: er hangt een sfeer van ellende en negativiteit rond het onderwijs waardoor mensen van buiten niet snel de neiging hebben om daar bij te willen zijn. En toch zijn er mensen die vanuit de zakenwereld of wat dan ook de overstap maken omdat ze meer gevoel en warmte willen ervaren in hun dagelijkse werk.

Het idee kwam van Fleur van Hagen die overigens heel veel plezier heeft in haar mooie werk.

Fleur van Hagen is iemand die vanaf de schoolbanken al de keuze maakte om naar de PABO te gaan. Ze is 29 en werkt nu zes jaar in het basisonderwijs, bij De Keizerskroon. Ze vertelt dat ze het heerlijk vindt om met kinderen te werken. Ze heeft groep 3. Het leukste deel van het werk duurt tot twee uur ’s middags. Daarna beginnen de minder leuke taken: het leerlingvolgsysteem bijwerken, taken en proefwerken nakijken en niet te vergeten mails van ouders afhandelen.

Alles weten 
“Ouders willen echt alles weten over hun kind. Ergens wel te begrijpen maar het kan soms wel een beetje ver gaan. Zelfs als hun kind is gestruikeld op het schoolplein willen ze precies weten hoe dat gegaan is. Ik vind dat we optimaal moeten samenwerken met ouders, maar je moet elkaar ook vertrouwen kunnen geven. Ieder heeft zijn eigen taak en verantwoordelijkheid”, zegt Fleur die niettemin ontzettend veel plezier heeft in haar werk.

Ook zij ervaart echter dat het qua personele bezetting een krappe bedoening is bij De Keizerskroon. Er is nu een docent langere tijd uitgeschakeld en dan is het meteen op het randje met de bezetting. Invalleerkrachten zijn bijna niet te krijgen. Groepen moeten dan worden samengevoegd en een enkele keer worden ook in Pijnacker de leerlingen naar huis gestuurd omdat er gewoon geen leiding voorhanden is. Gelukkig is dat hier ‘in de dorpen’ veel minder heftig dan in de grotere steden.

Eeuwig jeugdig
En dan komen er twee heren van de Mariaschool aan lopen, Ton van den Broek en Rob Scheepers. Ton is met zijn 63 jaar de jongste mannelijke leerkracht van de Mariaschool. Rob is 65 en dan hebben we nog de eeuwig jeugdige Bert van Beek die al jaren 64 lijkt te zijn. Bert lijkt sinds de negentiende eeuw bij de Mariaschool te werken en zal de eerste tientallen jaren ook wel niet weg gaan daar. Bert is waarschijnlijk gewoon op school aan het werk. Rob en Ton vertellen intussen dat ze na al die jaren nog steeds enorm veel plezier hebben in hun werk als onderwijzer. Als we vragen waarom ze relatief laat arriveren bij de ‘stakingsbijeenkomst’, zeggen ze gekscherend dat zich hadden verslapen. Ze dragen nog geen geel hesje maar ze staan zeker achter de actie. Ze hopen dat jonge mensen – vrouwen én mannen – weer in groten getale voor het onderwijs gaan kiezen en gaan ervaren hoe mooi dit werk is.

Mannen 
Voorlopig lijkt op de Mariaschool het aantal mannen alleen maar te gaan afnemen de komende jaren. Wim van Cruchten vertelt dat er op De Keizerskroon al met al toch nog vijf mannen werkzaam zijn. Intussen neemt het aantal belangstellenden voor de actie na tien uur toe. Ook oud-docenten en ouders komen even een kijkje nemen. Er is een koffiekarretje. Dus behalve folders met de Lubachkreet ‘Wij zijn geen toprioriteit’ - bewust met één p dus – wordt er ook koffie rondgedeeld. Geen toespraken met scherpe eisen, maar gewoon een gezellig samenzijn van rond de veertig mensen die duidelijk maken dat ze achter de landelijke acties staan en dat er echt wat moet gebeuren om de situatie te verbeteren. De actie is voortgekomen uit de Stichting Katholiek Onderwijs Pijnacker (SKOP) maar werd ook door de andere onderwijsbesturen ondersteund. Zeker door OCTANT, de overkoepelende organisatie van de PC-scholen in Pijnacker-Nootdorp. De meeste ouders stonden achter de actie en de problematiek die er achter zit, zo vertelden diverse docenten en directeuren. Terwijl het voor veel ouders ook gevolgen had: veel werkende ouders moeten dan toch op zoek naar extra opvang voor hun kids. Maar goed, dat moeten ze ook als er straks door ziekte of wat dan geen vervangende leerkrachten meer te vinden zijn.

De docenten van de Johannesschool samen op de foto.

Wat de onderwijsmensen van Pijnacker en Delfgauw vooral niet willen is dat er zo’n negatieve sfeer ontstaat rondom het onderwijs dat mensen er daardoor maar niet voor kiezen. Ze benadrukken dat op hun scholen gewoon een goede prettige levendige werksfeer heerst, ondanks de problemen. Zeker met kinderen om je heen werkt het niet om een beetje chagrijnig te gaan lopen doen. Onderwijs vergt veel energie maar als het goed is krijg je er ook veel energie van. Als je er in slaagt om de energie van de kinderen op een goede manier aan te wakkeren, zodat ze zin krijgen in het leren van allerlei nieuwe dingen, dan krijg je daar als docent ook weer volop energie van.