"Als ik echt zou moeten kiezen zou ik gaan schilderen"

Hoe leuk is het om een kijkje te nemen in het leven van één van onze lokale kunstenaars? Lees hier het verhaal van Sonja Janssen.

"Schilderen geeft me heel veel rust, ik vind het creëren gewoon heel leuk", vertelt Sonja Janssen (51), geboren in Nootdorp. "Ik ben wel een pietje precies, ik zeg niet zo snel dat iets klaar is. Toen ik op de Kunstacademie in Den Haag zat – waar ik 'Dessin ontwerpen' deed – gingen we eens z'n vijven naar een tapijtenbeurs in Hannover. We mochten karpetten ontwerpen en hadden met elkaar een karpet getuft waar we toeters in hadden verwerkt. Er kwam iemand van de V&D langs en die vond mijn ontwerpen mooi. In Nederland ging ik langs en toen ben ik veel kinderdekbedovertrekken voor de V&D gaan ontwerpen. Een paardendekbedovertrek dat ik had ontworpen was met Sinterklaas helemaal uitverkocht, dat was wel bijzonder. Wat zij leuk vonden aan mijn ontwerpen was dat mijn dieren zo lief keken. Ik werkte daar op freelance basis en dat viel niet mee, moet ik zeggen, er was veel concurrentie. Ik heb ook voor Sealskin gewerkt, bijvoorbeeld douchegordijnen ontworpen, en als die in de winkel dan ergens achter hingen hing ik ze vooraan. Ook zag ik eens een door mij ontworpen aankleedkussen liggen in een restaurant, daar werd ik dan blij van. Het was wel een eenzaam bestaan, zo alleen op een kamertje, pas toen we een hond namen kwam ik weer een beetje buiten. Toen ik in Drunen woonde was er een buurvrouw die mijn ontwerpen allemaal leuk vond en vroeg of ik voor haar kleinkind niet iets op de muur van haar kamer kon maken. Dat heb ik toen gedaan. Het werden heel grote dieren en in eerste instantie dacht ik dat ze ze misschien eng zou vinden, maar de volgende dag lag ze er al tegen te praten. Zo is het muurschilderen eigenlijk begonnen."

"Bij kinderen kun je zo lekker je fantasie gebruiken, zoals bij werk dat ik voor een kinderdagverblijf maakte. Er was eens een meisje van 14 dat nog steeds een door mij gemaakte Diddle op haar kamer had: haar moeder wilde hem niet weghalen, dat zijn wel grappige dingen. Toen ik terug ging naar Nootdorp wilde ik graag dit huis hebben zodat ik een eigen atelier had. In het dorp kwam ik iemand tegen die zei: ik wil bij jou op schilderles, maar op dat moment had ik nog geen ruimte. Toen we dit huis konden kopen is ze bij mij komen schilderen. Inmiddels geef ik vijf keer per week les. Bij het huis zit een grote kas, maar tuinieren vond ik altijd erg leuk, dus nu kweken we hier perkgoed. We hadden ook groenten neergezet, maar dat werd al snel te veel, dus daarom verkopen we het aan huis. Wat eerst een hobby was werd een 'jobby' en nu is het werk. Van januari tot april geef ik schilderles, daarna komen het perkgoed en de groenten. Eerst vonden we deze kas (200 m2) al groot, maar nu huren we er één bij van zo'n 4000 m2. Het is allemaal biologisch, maar dat valt af en toe niet mee. Vooral met die warmte, dan zijn er allerlei plagen. We komen allebei uit een tuindersfamilie, twee ooms hadden al een biologische tuinderij en daar hebben we heel veel van geleerd. Vanaf eind september tot december geef ik weer schilderles. En zo is mijn jaar gevuld. Vandaar dat ik niet meer aan zelf schilderen toekom, wat ik wel jammer vind. Als ik echt zou moeten kiezen zou ik gaan schilderen, dat is toch wel mijn passie. Ik wil thuis graag een muurschildering maken. Ik hou van 'trompe-l'oeil', een schildertechniek die bedrieglijk realistisch aandoet. Het betekent letterlijk: bedrieg het oog, ofwel gezichtsbedrog. Daarbij maak je een schaduwrandje waardoor iets echt lijkt. Als mensen denken dat iets echt is vind ik dat echt een compliment. Het is voor mij ook wel de kick om iets zo echt mogelijk te maken. Ik zou nog wel heel graag dingen willen schilderen die ik zelf wil, dus niet in opdracht, en dan exposeren. Wat ik ook heel leuk vind is om honden te schilderen, mijn eigen hond wil ik ook nog eens maken. Iemand zei wel eens dat ik 'de ziel in de ogen van dieren schilder', dat is mooi om te horen."