Afbeelding
INGEZONDEN

Het is toch werkelijk waar niet te geloven

Actueel 12.431 keer gelezen

Ik schrijf deze brief naar aanleiding van de commotie die is ontstaan rond de huisvesting van groep 6 en 7 van basisschool de Keizerskroon volgend jaar. Feit is dat er een aantal klassen moeten uitwijken naar de Gantellaan, met de al dan niet terechte zorgen van de ouders tot gevolg. Maar wat zich de afgelopen tijd heeft voorgedaan, de manier waarop er gereageerd wordt, is buiten alle proporties.

Met deze brief wil ik vooral duidelijk maken wat voor impact al de reacties van de ouders hebben op mijn moeder, de directeur van De Keizerskroon. De vrouw die zich al 10 jaar lang, dag in dag uit, uit de naad werkt voor de school. De vrouw die elke ochtend om half 8 de deur uit gaat en vrijwel altijd na zessen pas thuiskomt (en geloof me ik kan het weten, want ze is nooit op tijd voor het eten). De vrouw waarvoor alle ouders de keuze hebben gemaakt, toen ze moesten kiezen op welke basisschool zij wilden dat hun kind zou opgroeien. De vrouw die er werkelijk alles aan doet om deze situatie zo goed mogelijk op te lossen. Bij sommige ouders kan ze alleen niks meer goed doen. Natuurlijk is het lastig als er zoveel belangen spelen om iedereen te geven wat ze zelf willen. Met de nadruk op dat laatste, want wat ik de laatste tijd meemaak is dat alle rationaliteit verdwijnt op het moment dat mensen aan zichzelf gaan denken. De verwijten die door sommige werkelijk waar geschreeuwd worden naar dezelfde vrouw, die ervoor zorgt dat hun eigen kinderen het best mogelijke onderwijs krijgen, is schrikbarend en bijna angstaanjagend. Met als toppunt dat ons adres in een groepsapp wordt genoemd, met nog net niet de tekst erbij: "laten we haar huis bekogelen met eieren." Het is toch van de zotte dat ik hier de hele dag uit het raam zit te kijken of ons huis niet gemolesteerd wordt, dat ik bij elk geluidje denk "oh shit is daar iemand" en dat de wijkagent vandaag op school moet zijn omdat het de vraag is hoe deze dag, na de bekendmaking van het definitieve plan, gaat verlopen.

Dan zijn er ook nog de talloze Facebookreacties die geschreven worden onder een bericht van Telstar Online. De directeur zou alleen maar oog hebben voor geld, zou de school er zelf voor gekozen hebben om de overlooplokalen ter beschikking te stellen aan een andere school en had de school al lang geleden een leerlingenstop moeten invoeren. Het zijn allemaal reacties uit frustratie opgeschreven, ik kan er niets anders van maken, aangezien zulke reacties vaak weinig juiste informatie bevatten. De frustratie en teleurstelling is, ongeacht of het terecht is, absoluut te begrijpen. Het is alleen te bizar voor woorden hoe er soms gereageerd wordt op het feit dat een kind 1,6 kilometer verderop naar school moet. Met schreeuwen kom je nergens, met naar elkaar luisteren, een goede discussie voeren en vermogen elkaars realiteit te begrijpen krijg je een betere oplossing en uiteindelijk, misschien, een iets betere wereld.

Gelukkig zijn er ouders die dat wel begrijpen. Die af en toe een mailtje sturen naar mijn moeder, dat ze het vervelend vinden hoe het gaat en dat ze weten dat er in ieder geval ook een groot deel is van ouders die het niet zo erg vinden dat ze hun kinderen tien minuutjes verderop moeten afzetten. Natuurlijk voelen zij ook diezelfde teleurstelling, maar snappen ook dat de school hier absoluut niet voor gekozen heeft en er alles aan doet om deze tijd zo goed mogelijk te laten verlopen. Ik wil deze ouders ontzettend bedanken, jullie zetten het eigen denken even aan de kant om te begrijpen hoe lastig de situatie voor de school is en denken in oplossingen, niet in problemen. Laten we een voorbeeld nemen aan deze ouders.

Daan Both
(zoon van Esther Pleij, de directeur van de Keizerskroon)

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant