Afbeelding

Prachtige presentatie over 'Pijnacker per post'

Actueel 1.998 keer gelezen

Hoewel het aantal te verzenden poststukken sterk schijnt te dalen en hierdoor ook het aantal brievenbussen was dat beslist niet te merken aan de belangstelling voor de thema-avond over Pijnacker per post, die de medewerkers van het Historisch Informatie Punt van het Historisch Genootschap Oud-Pijnacker (HGOP) verzorgden.

Nel Fransoo, Marianne van Ginkel, Hans Gravesteijn, Mieke van der Kuij, Aad Tas en Annette Theeuwsen, die de avond in goede banen leidde, bezorgden op 17 januari jl. zo'n 65 belangstellenden in de bibliotheek een gezellig avondje 'kaarten'. Speciale gast was de heer P.H. Verkade die van 1955 tot 1987 het Pijnackerse postkantoor bestierde. Als vanouds was het een avond met veel 'praatjes en plaatjes' om te illustreren waarover men in en naar Pijnacker zoal schreef.

Postbode en postkantoor
Vanaf 1870 is er sprake van een 'brievengaarder'. Paulus de Back was de eerste waarvan bekend is dat hij post bezorgde. Omdat straatnamen nog wel eens veranderden, was het voor postbodes soms een hele toer om de post op het juiste adres af te leveren. Het postkantoor was eerst aan de Westlaan, later op de Noordweg en in een woonhuis aan de Stationsstraat. Via het Emmapark is het postagentschap sinds 2006 bij de Bruna. Bij gebrek aan een telefoon was de post vaak de enige vorm van communicatie over een lange afstand. In hun zoektocht vonden de Hippers dat er minimaal 800 verschillende prentbriefkaarten van Pijnacker moeten zijn uitgebracht.

Postzegeltaal
Molens waren vroeger een geliefd onderwerp op prentbriefkaarten. Soms werden ze ingekleurd. Omdat uitgevers de situatie ter plaatse niet kenden, slopen er soms fouten in of werden ze in spiegelbeeld afgedrukt. Op een strook wit aan de onderkant kon nog net een boodschap worden geschreven. Postzegels plakte men niet altijd rechtsboven, maar ook links of op zijn kant. Met deze speciale postzegeltaal kon men een geheime boodschap sturen. Om de portokosten te drukken, kon je een korte boodschap onder de postzegel verbergen.

'Een aftands rot dorp'
Niet iedereen was zo verzot op Pijnacker. Een meisje verzuchtte in 1961 aan een vriendin: '… ga zitten wenen voor mij! Bittere tranen van droefenis en het noodlot, dat zich zo tegen iemand kan keren. Ik werk me dood. Alleen in een groot huis met twee kinderen. Een aftands rot dorp, ken geen mens en verzucht zo nu en dan "mamma mia"…'.

Voor emigranten in Canada of Australië was de post vaak nog de enige verbinding met het vaderland. Men stuurde vreugedevolle, maar ook trieste berichten per prentbriefkaart naar elkaar. Geboortes, huwelijken, liefdesberichten, maar ook overlijdensberichten of zelfs nieuws over zelfmoorden. Omdat een emigrant in Canada geen Nederlands sprak en oma alle nieuwtjes toch wel op één kaart kwijt wilde, durfde ze wel te schrijven dat er in korte tijd drie mensen zelfmoord pleegden. Ooit had ons dorp een slechte reputatie op dit gebied.

De vele opgediepte verhalen riepen vaak hilariteit op en de Hippers gooiden er dus zeker niet met de (postbode)pet naar. Letterlijk zetten zij Pijnacker op de kaart! De gelijknamige tentoonstelling over Pijnacker per post is nog tot en met begin mei te zien in de bibliotheek aan de Julianalaan. Kijk voor meer informatie over het HGOP op www.hgop-pijnacker.nl

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant