Leerlingen van de groepen 6 van meerdere scholen bij elkaar.
Leerlingen van de groepen 6 van meerdere scholen bij elkaar.

Dyslexie Café bij scholen in Pijnacker-Zuid

Actueel 2.041 keer gelezen

De Pijnackerse basisscholen De Bonte Tol, Mariaschool en Ackerweide, hebben de handen ineengeslagen om gezamenlijk met het probleem dyslexie aan de gang te gaan.

Door samen te werken, krijgen ze extra geld om met ondersteuning van het Samenwerkingsverband Onderwijsadvies PPO Delflanden een project op te zetten waarbij kinderen met dyslexie van de genoemde scholen met elkaar in een aparte ruimte – het zogenoemde Dyslexie Café – met elkaar aan het werk gaan. Vorige week is het project van start gegaan in een lokaal van basisschool Ackerweide. Mirjam de Vreeze van de organisatie Onderwijsadvies is als deskundige één dag per week aanwezig om per leerjaar een uurtje met de leerlingen aan de slag te gaan. We gingen donderdag 23 november even buurten en kwamen in de groep leerlingen uit de groepen 6 terecht. De volgende kinderen waren van de partij: Eva, Jens, Robin, Sam, Martijn, Sanne, Julia, nog een keer Sanne en Lukas. De leerlingen – de een wat mat meer en de ander wat minder – vertellen vrijuit over dyslexie. Ze vinden het lastig dat ze minder goed zijn in spellen, lezen en/of schrijven maar ze schamen zich er helemaal niet voor. Juf Mirjam vertelt dat ook heel beroemde mensen dyslectisch waren of zijn, zoals Alfred Einstein en Wubbo Okkels, en wat te denken van de wereldberoemde schilder Picasso en ook Wolfgang Amadeus Mozart was dyslectisch en had er ook ADD, autisme en epilepsie bij. Je hebt baas en bovenbaas. Dyslexie is er in meerdere vormen en hoedanigheden maar in grote lijn komt het er op neer dat de verwerking van taal in je hersenen niet optimaal is.

Mirjam: "Je kunt het een beetje vergelijken met reizen, bijvoorbeeld van Amsterdam naar Groningen. Mensen zonder dyslexie nemen de snelweg en rijden in rechte lijn, terwijl reizigers met dyslexie regelmatig de snelweg afgaan om een omweggetje te nemen. Ze komen ook op de plaats van bestemming, maar het kost meer moeite en het is ingewikkelder. Ze verwisselen letters en klanken en hebben meer moeite om taal te automatiseren in hun hoofd." In het Dyslexie Café kunnen de kinderen, onder het genot van warme chocomelk, limonade en een koekje, met elkaar spreken over hoe het nu is om dyslexie te hebben: waar lopen de kinderen tegenaan, maar nog belangrijker welke tips hebben de kinderen voor elkaar. Het doel van het Dyslexie Café is onder andere acceptatie van dyslexie en weten dat je niet enige ben met dyslexie. Gemiddeld heeft vier procent van de leerlingen in meer of mindere mate dyslexie. Bij jongens komt het relatief vaker voor dan bij meisjes. Vroeger hadden scholen nauwelijks oog voor het probleem en werden intelligente kinderen gewoon voor dom versleten omdat ze problemen hadden met lezen en schrijven. Nu zijn de scholen al in een vroeg stadium in staat om via toetsen en testen te achterhalen of en in welke mate kinderen mogen dyslectisch zijn.

Vaak is dyslexie genetisch bepaald. Je vader en/of je moeder hebben of zijn het en dus heb/ben jij het ook. Er is geen 'genezing' mogelijk. Je komt er niet van af maar je kunt er wel zo goed mogelijk mee proberen om te gaan. Door extra veel te oefenen zodat het automatiseren toch tot stand komt, maar ook door bepaalde regels aan te leren en toe te passen. De leerlingen van de groepen 6 vertellen dat ze het een goed initiatief vinden om extra aandacht te besteden aan dyslexie en om de leerlingen in één groep bij elkaar te zetten. Ervaringen uitwisselen en met elkaar erover praten hoe je dingen aanpakt is altijd goed. De leerlingen krijgen ook zelf inbreng om bepaalde taalspelletjes te doen, met de bedoeling spelenderwijs ermee aan de slag te gaan. Het is dus geen eenrichtingsverkeer vanuit de docente maar een wisselwerking. Diverse leerlingen vertellen vrijuit over het 'probleem'. Eva vertelt dat ze een paar jaar eerder bij een plaatje van een fiets het woord boom voegde. Of net andersom. Julia vertelt dat ze spellen heel lastig vindt maar dat lezen juist heel goed gaat. Martijn heeft het hoogste woord en zegt dat het helemaal niet zo erg is om dyslexie te hebben. Hij geneert zich er helemaal niet voor. En dan is de les al ten einde en staat de volgende groep klaar.

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant