Wie zorgt er voor het plantsoentje?

Het is al weer een hele tijd geleden dat ik twee gemeentewerkers een paaltje in het plantsoentje zag rammen. Het plantsoentje ligt schuin tegenover mijn woning en herbergt één van de laatste mooie bomen die zijn overgebleven na de “herinrichting” van 2013. Nieuwsgierig geworden ging ik kijken en ik zag dat het paaltje vermeldde dat vanaf nu “de bewoners” voor het plantsoentje zouden zorgen.

Dat was een verrassing. Ofwel ik behoorde niet tot de bewoners, dan wel was ik om mij onbekende redenen onwaardig hiervan op voorhand op de hoogte te worden gesteld.

Maar goed, er zouden ongetwijfeld bewoners zijn die deze zorg op zich zouden nemen en omdat ik dan wel bijna de oudste, maar zeker niet de beroerdste bewoner in de omgeving was, liet ik mijn goede wil blijken door een veelkleurig struikje, waarvan de naam mij als stadsjongen onbekend is, aan de rand van het plantsoentje in te graven. Het viel mij toen al op dat de grond van het plantsoentje dezelfde structuur en kwaliteit als die in de Nevadawoestijn. Droog en dor, maar tot mijn vreugde sloeg het struikje aan. Ik zag toen dat door de hele wijk kleine stukjes grond als “geadopteerd” werden aangemerkt.

Nogmaals, het was een situatie die mij overviel en mij toch ook enigszins bezorgd maakte. Het voelde niet goed wat ik had gedaan, alsof ik door het plegen van een handeling een erfenis aanvaardde die ik niet wilde. Hoe stom kun je zijn. Als het mij in persoon was gevraagd had ik gewoon “nee” kunnen zeggen.

In mijn arbeidzame leven heb ik tussen mijn zestiende en zestigste een functie vervuld waarin ik met steeds wisselende soorten mensen te maken kreeg. Ik heb daar een hoop van geleerd, maar besef ook dat leren nooit ophoudt.

Maar één van de dingen die ik geleerd heb is, dat als je iedereen verantwoordelijk maakt, niemand verantwoordelijk is. Dat mag de afdeling Openbaar Groen van de gemeente goed uitkomen, het resultaat is uiteraard bedroevend.

Ja, ik zie heel af en toe een goedwillende die een stukje “geadopteerd” groen in een toonbare staat tracht te houden, maar het merendeel van deze lapjes arme grond lijdt een kwijnend bestaan of valt ten prooi aan woekering, net als de verfoeide bloembakken op straat. Ik wist dat het zou gebeuren en toch doet het pijn.

O ja, temidden van een veelvoud aan woekerende grassen, klimop, paardenbloemen’, distels en onbekend en vuil groen, bloeit mijn struikje met fantastische paarse bloemtrossen. Helaas buiten mijn zicht en verborgen achter de kliko’s.

Het is een situatie die het best terug gedraaid kan worden. Eén verantwoordelijke voor de openbare ruimte. Maar overheden die iets terug draaien, daar zijn er niet veel van.

Ton Groenendijk, Kamerlingh Onneslaan 4, 2641ZN Pijnacker