Marije den Daas en Marguerite de Ruijter-Feenstra.
Marije den Daas en Marguerite de Ruijter-Feenstra.

‘Gelukkig is er geen handleiding voor rouw’

Actueel 2.089 keer gelezen

Pijnacker/Delfgauw - Rouw, niet iets waar je makkelijk over praat. Onlangs verscheen er een verhalenbundel waarin persoonlijke korte verhalen over rouw te lezen zijn: ‘Door de dood geraakt’. Aan de bundel werkten onder meer twee auteurs uit Pijnacker en Delfgauw mee: Marguerite de Ruijter-Feenstra en Marije den Daas. 

“Jeroen den Harder vroeg mij of ik wilde meewerken aan de rouwbundel waar hij mee bezig was”, vertelt De Ruijter. “Mijn moeder was eerder wel overleden, maar ik vond niet echt dat ik daar een verhaal over moest schrijven. Het liet me echter niet los en daarnaast houd ik van themaboeken, zeker als die tot doel hebben om iets voor mensen te betekenen. Toen ben ik toch aangehaakt. In eerste instantie wilde ik een verhaal schrijven vanuit het perspectief van een begrafenisondernemer, maar dat liet ik los toen mijn vader ziek werd. In coronatijd. Het raakte me diep emotioneel dat we niets konden doen wat hij fijn vond, zoals wandelen of elkaar knuffelen. Toen besloot ik mijn verhaal over hem te schrijven: ‘Hemelvaart in coronatijd’, hij is overleden op Hemelvaartdag. Alle tehuizen waren natuurlijk op slot, maar nadat de Stichting Ambulance Wens zijn laatste wens vervuld had, mochten we hem toch bezoeken.”

“Mijn vader wilde heel graag nog een keer de zee zien en dat is in Scheveningen gebeurd, dat was heel ontroerend. Omdat er die dag nog tijd over was is hij daarna nog bij al zijn kinderen langs geweest. We mochten in de ambulance en hem vasthouden, een heel mooie dag! Een week later overleed hij. Dan kom je in een mallemolen terecht en ga je kijken wat mogelijk is in coronatijd. We zijn creatief gaan denken om er toch een mooi afscheid van te maken. Zo hadden we bijvoorbeeld een picknick in een park op anderhalve meter, dat mocht wel. Het was klein, maar het is toch nog geworden zoals we wilden. Ik hoop dat mijn verhaal mensen een beetje troost biedt. Uiteindelijk heb ik er langer over gedaan dan ik dacht, je schrijft het toch niet zo maar even op. Voor mij was het ook wel een stukje rouwverwerking: ik was heel close met mijn vader. Juist een man die zo hield van mensen om zich heen en die dan overlijdt in zo’n tijd: dat deed me veel verdriet.”

Het stukje rouwverwerking geldt in mindere mate voor Den Daas: “Ik ben heel trots dat mijn verhaal op papier staat, maar ik wilde mijn laptop af en toe wel uit het raam gooien. Mijn verhaal heet ‘Faye’. In 2019 bleek ik onverwacht zwanger te zijn, waar ik pas achter kwam toen ik tussen de 37 en 40 weken was. Als je zoiets hoort gaat er van alles door je heen en begint er een film te draaien, op dat moment nog een leuke: we krijgen een derde kind en dat is hartstikke welkom! Binnen een week hadden we alles geregeld, maar tijdens de bevalling ging het mis en is onze dochter Faye overleden. Toen begon de slechte film. Ik heb moeten vechten voor mijn leven, maar ik ben er nog en dat is fijn. Voor mijn gezin en nu ook voor mijzelf, hoewel ik daar toen anders over dacht. Ik denk dat we er deels sterker uitgekomen zijn, maar dit wil je niet meemaken. We zitten er nog middenin en hebben ieder ons eigen rouwproces.”

“Mensen moeten vooral niet voor je gaan denken: misschien stort je in, misschien huil je de hele dag, alles is goed. Er is gelukkig geen handleiding voor rouw. Je kunt ook niet alles voorspellen, zo haal je bijvoorbeeld ook wel weer ergens kracht vandaan. Mijn advies is: zorg dat je er gewoon voor iemand bent. Het is een verhaal dat ik nooit had willen schrijven en dit was ook iets eenmaligs. Het is spannend om het met andere mensen te delen en het is het meest kwetsbare dat ik ooit heb gedaan, maar het is hopelijk ook een hoopvol verhaal: we zijn er nog.”

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant