Arnold Schuurmans zag zijn eigen kist al door de kerk gaan

Delfgauw - De 65 lentes jonge en tot voor kort superfitte Delfgauwenaar Arnold Schuurmans heeft het heel slecht gehad. Gevangen door corona lag hij een kleine tien dagen in het Reinier de Graaf Ziekenhuis. Gelukkig niet op de intensive care, maar wel aan de zuurstof. Tussen zondag 22 maart en woensdag 1 april hapte Arnold naar adem. En op vrijdag 3 april klinkt hij nog steeds niet best. “Ik ben blij dat ik thuis ben maar heb nog een lange weg te gaan”, zegt Arnold tussen een paar hoestbuien door.

Het was niet zijn eigen idee om de Telstar/Eendracht te bellen. Leonie, zijn levenspartner, kwam daarmee. Gewoon om de mensen te laten weten dat het aan de ene kant een verschrikkelijke ziekte is maar dat je aan de andere kant er wel bovenop kunt komen, als je geluk hebt en als je een redelijke basisconditie hebt.

Ook vindt Arnold het belangrijk om de zorgmensen – de artsen, de verpleging en al die andere mensen die bij de zorg betrokken zijn – een hart onder de riem te steken en ze te bedanken voor hun ongelooflijke inzet en toewijding. “Ze doen alles voor je. Na terugkomst uit het ziekenhuis hebben ze zelf mijn wasgoed hier thuis gebracht. Geen moeite is ze te veel en reken maar dat ze wat voor de kiezen krijgen.”

Arnold was met een aantal mensen op wintersport in Oostenrijk toen hij zich niet al niet zo lekker voelde. “Normaal zoef ik de hellingen af, maar het ging vrij stroef en ik zweette de hele dag enorm. Voelde me gewoon niet lekker. Beetje stram ook. Na terugkomst ging het eerder minder dan beter. Ben naar de dokter gegaan en op zondag 22 maart was ik zo slecht dat ik in het ziekenhuis werd opgenomen. Al snel bleek dat ik corona onder de leden had. In eerste instantie lag ik alleen op een kamer maar na een tijdje werd ik naar een grotere ruimte overgebracht waar allemaal lotgenoten lagen. De een had het nog slechter dan de ander. Zelf ging ik heel snel achteruit.”

Zuurstof
“Ik moest aan de zuurstof maar ben wel constant bij bewustzijn gebleven. Goh, wat had ik het slecht. Totaal geen enkele vorm van energie meer in het lichaam en nergens puf voor. Zelfs niet om een telefoontje te beantwoorden of een Appie te sturen. Mijn longcapaciteit werd minder en minder.

Op een gegeven moment dacht ik echt dat het afgelopen was. Je gaat van alles denken en voor je zien. Voor het werk in de techniek ben ik de hele wereld over geweest, heel veel gezien en meegemaakt, echt een geweldig leven geleid altijd. Dan ga je denken: is dit het dan, moet het zo eindigen? Op mijn 65ste? Heus, ik zag in gedachten mijn familie mijn kist de kerk in rijden, zo ver was ik heen.”

“Langzaam kwam ik er weer een beetje bovenop. Waarom ik er toch doorheen gekomen ben? Misschien omdat van huis uit toch een gezonde sterke vent ben of doordat ik gewoon nog niet dood wilde. Ik weet het niet. Misschien moet je ook een beetje geluk hebben. Hoe dan ook ben ik er doorheen gekomen. De beademing kon gaandeweg wat minder en ik kon begon beetje bij beetje te herstellen.”

Toen Arnold zich op de bodem van de put bevond, kon hij op een bepaald moment het gehoest van zijn medepatiënten niet meer aanhoren en stopte zijn oren dicht. “Ik hoestte natuurlijk net zo hard als die andere mensen, maar dat heb je op dat moment misschien niet helemaal goed door. Die corona tast je longen zo ontzettend aan, daar heb je geen idee van. Nog steeds zijn er mensen die het vergelijken met zware griep; nou is het echt heel wat anders. Het sloopt je.”

De Delfgauwenaar die net een paar jaar terug was gestopt met werken en met Leonie nog heel lang van het leven wil genieten, mocht op woensdag 1 april echt naar huis. Het was geen mop. Daar is het allemaal te ernstig voor.

“Thuis kan ik lekker van het zonnetje genieten. Je eigen vertrouwde omgeving doet je goed. Dus ik werk hier verder aan mijn herstel. Leonie zorgt heel goed voor me. Verder ben ik heel blij dat Leonie en de mensen met wie ik op wintersport ben geweest niet ziek geworden zijn. Die corona gun je echt niemand. We moeten het virus echt met z’n allen de wereld uit helpen. Door voorzichtig te zijn en ons aan de regels te houden; ook jonge gezonde mensen. Zelf wil ik graag anderen helpen met genezen, bijvoorbeeld door bloedplasma met anti-stoffen beschikbaar te stellen. Maar voorlopig moet ik eerst zelf weer aansterken en proberen weer de oude te worden!”