Postbezorger Pam Niekus

Pijnacker - Voor Pam Niekus is de kerstperiode druk maar ook gezellig. Als je post bezorgt krijg je immers een inkijkje in de kerstsfeer van de huizen. “Ik ben ook echt postbezórger hoor”, helpt Pam meteen een misverstand uit de wereld, “iemand die de post sorteert heet tegenwoordig postbode en ik breng het naar de klanten.” Pam zou niets anders willen. “Je bent lekker zelfstandig, je bent veel buiten en veel in beweging. Het is meteen een goede fitnesstraining.”

Pam kent bijna iedereen in haar wijk. Regelmatig zwaait ze naar iemand als ze de post in de brievenbus stopt. “Mensen vinden het altijd wel fijn om post te krijgen, nou ja, behalve de bekende blauwe brief dan. Ik maak graag een praatje met hen. Ze leven heel erg met me mee als het slecht weer is. Ook mijn oplettendheid wordt gewaardeerd. Het komt weleens voor dat een adres niet klopt of dat ik een fout maak. Ik stop dan zo snel mogelijk een excuusbriefje in de bus. Ook zit er soms een sleutel in de voordeur, mensen zijn dan heel blij dat ik op zoiets let. Op een keer stond ergens een voordeur open zonder dat men op de deurbel reageerde. Ik heb toen buren gealarmeerd, en wat bleek? De bewoners waren met vakantie gegaan zonder de deur dicht te trekken. Mensen spreken mij weleens aan als ik zelf iets in de grote oranje brievenbus gooi, ze snappen niet wat een postbezorger dan doet. Als er verkeerde post in mijn tas zit, bijvoorbeeld uit een ander gebied, dan moet ik het opnieuw opsturen en foute post moet ik retour zenden. Er zitten weleens pakjes bij voor klanten die niet thuis zijn. Dan bel ik bij buren aan, dat kost wel extra tijd maar ik probeer het altijd ergens in de straat af te geven.” 

Pams werkdag begint met een fietsritje naar het depot waar meestal twee tot drie tassen met post voor haar klaar staan. “In deze periode is het weleens bijna twee keer zo veel. Op zulke drukke dagen ga ik lopen met de kar, dan kan ik meer vervoeren. Ik check altijd wel of ik mij kan vinden in de loopvolgorde. Bij kerstwensen is er weleens geen huisnummer vermeld op de envelop. Dan is het handig dat ik bekend ben met de wijk, ik weet dan toch wel bij welke familie ik moet zijn. Het is eigenlijk best belangrijk werk. Je bezorgt immers ook rouwkaarten, afhaalberichten voor pinpassen, ziekenhuisbrieven, lidmaatschapspasjes en brieven van instanties zoals de belastingdienst en het CAK.” Als kind wilde Pam eigenlijk valkenier worden. Hieruit blijkt meteen haar grote liefde voor vogels. “Tijdens mijn dagelijkse ronde word ik vaak afgeleid door vogeltjes, maar ik zie ook vaak bijzondere insecten of vlinders. Ik maak er dan snel een foto van en zoek later thuis op welke soort het was. Ooit zag ik een goudhaantje, het kleinste vogeltje van Europa. Na het lopen van de ronde ben ik snel thuis mijn camera gaan halen en hij zat nog op dezelfde plek!” Pam is autistisch en vertelt dat het met het oog daarop juist een hele fijne baan is. “Als postbezorger werk je zelfstandig en bepaal je voor een groot deel zelf je werktijden!”