Zestig jaar getrouwd, maar niet meer bij elkaar

Nootdorp - "Dat huwelijk van ons stelt niet veel meer voor", zegt Joop Donkelaar tegen zijn vragend kijkende echtgenote Deliana Donkelaar-De Jonge op de dag dat ze zestig jaar zijn getrouwd. Daarom zijn ze deze woensdag 10 juli wat eerder naar De Boerenstal van Grand Café 1837 gekomen. De receptie begint om vier uur in de middag en om drie uur komt de burgemeester van Pijnacker-Nootdorp het diamanten paar gelukwensen.

De opmerking van Joop behelst niet dat ze niet meer van elkaar houden. Dat is nog steeds het geval, zo te zien en te horen. Het probleem is dat Deliana niet meer thuis kon blijven wonen en in een verpleeghuis in Leidschenveen vertoeft, waar Joop haar een paar keer per week bezoekt. Joop woont nog steeds in de Maria van Oosterwijkstraat in de Oranjewijk van Nootdorp, waar het paar begin jaren zestig is gaan wonen. Destijds was het een nieuwbouwwoning. Joop woont er nu dus bijna zestig jaar. De eerste anderhalf jaar van hun huwelijk woonden ze op de zolder van de ruime woning van de ouders van Deliana aan de Loosduinseweg in Den Haag. De pa van Deliana had een meubelhandel. Deliana is geboren en getogen in Den Haag en Joop is een Voorburger van huis uit. Zijn vader was 'probleemoplosser' bij Siemens en Philips.

Joop en Deliana hebben elkaar ontmoet bij TNO waar ze allebei werkten. Joop hield zich onder meer bezig met het testen van verwarmingsapparatuur – hij keek naar de veiligheid en het rendement – en Deliana was werkzaam op de afdeling salarisadministratie. "Dus ik zat goed", zegt Joop. Hij vertelt dat hij later ook nog bij de TU heeft gewerkt maar dat hij geen flauw idee meer heeft wat hij daar gedaan heeft. De jaren gaan tellen en het geheugen wordt er dan niet beter op. Joop is van 1928 en nu 91. Deliana is van 1923 en is nu 96. Deze mensen zijn dus niet heel jong getrouwd. Des te bijzonderder is het dat ze toch de grens van zestig jaar huwelijk hebben gehaald. De conversatie is niet heel gemakkelijk en dat komt vooral doordat Joop ontzettend doof is geworden. "Ik heb twee gehoorapparaten in maar ze helpen geen moer meer", zegt hij met een mengeling van irritatie en acceptatie.

Het echtpaar heeft geen kinderen en er is ook nog maar heel weinig familie over. Hetty is er nog. Ze functioneert deze middag als 'meewerkend en ondersteunend geheugen cq informatie- en correctiebron' en tegelijk is ze een soort ceremoniemeesteres. "Ik ben een dochter van de oudere zus van tante Deliana en verder is er bijna niemand meer", aldus Hetty. Deliana en Joop vertellen dat ze altijd met veel plezier in Nootdorp hebben gewoond. Ze kwamen daar terecht toen ze een woonplek zochten, die niet te ver van Delft gelegen was waar ze allebei werkten. Joop vertelt dat hij meestal met de fiets naar zijn werk ging. Zodra hij na de gedane arbeid naar huis terugkeerde, belde hij even naar huis en dan stapte Deliana vervolgens ook op de fiets om Joop tegemoet te rijden. Daar denkt Joop met liefde en tevredenheid aan terug. Ze hebben het altijd heel goed gehad samen en de hele wereld afgereisd. Het is heel jammer dat ze in de slotfase van hun leven niet meer bij elkaar kunnen wonen.

"Is daar dan niks aan te doen", vraagt Deliana even tussendoor aan Joop. "Daar moeten we het nog maar eens over hebben", zo leidt Joop de aandacht wat af. Even daarvoor heeft hij nog gekscherend geroepen dat zijn vrouw eigenlijk thuis moet zijn, onder andere om erwtensoep voor hem klaar te maken. De echtelieden hebben hun humor nog niet verloren. Een tijdje later zegt Deliana tegen Joop: "Je bent eigenlijk een sukkel dat je met mij in zee gegaan bent." Joop vertelt dat hij nog bij de Marine heeft gezeten voor de vervulling van zijn dienstplicht. En dan gaat het over de herdershond Teun die hij om vijf uur 's morgens uitliet in de tijd dat ze nog inwoonden bij de ouders van Deliana. "Die hond was zo slim: hij wist precies de weg naar de slager. Als we hem kwijt waren zat hij daar." De echtelieden zijn weer even bij elkaar en genieten van het samenzijn, zeker als er vervolgens ook nog buren, vrienden en bekenden binnenkomen om het paar geluk te wensen.