Dag van de Persvrijheid

Het is vandaag de Dag van de Persvrijheid. Op een dag als deze maak ik even een buiging naar ons Nederland, waar je tot op zekere hoogte alles kunt en mag roepen.

De Dag van de Persvrijheid mensen, voor wat het waard is, want volgens het Committee to Protect Journalists zitten 199 journalisten wereldwijd in de gevangenis, waarvan 14 in Turkije. Eigenlijk zijn het er sinds 9 dagen 200, maar journaliste Ebru Umar mag zich buiten de poorten van het gevang begeven.

In Nederland is het allemaal redelijk in orde. Op een overspannen politieman na die je verbiedt om foto's te maken bij een incidentje, valt het allemaal mee. Toch staat ook de lokale journalistiek onder druk. Niet vanuit de overheid, maar wel vanuit een hele andere hoek: de publieke opinie. Bij voorkeur lekker anoniem. Zeker door de komst van Twitter en Facebook heeft dit een vlucht genomen.

Wanneer je een verhaal schrijft over de nut en noodzaak van driedaagse vluchtelingenopvang en je belicht het verhaal een keer vanuit een hoek die mensen liever niet willen horen, dan word je met pek en veren over het digitale dorpsplein getrokken. Toen ik de discussie over de kleur van zwarte Piet aankaartte kreeg ik zelfs anonieme bedreigingen in mijn mailbox. Ook plaatste een anonieme dorpsgenoot mijn profielfoto op internet met allerlei verwensingen, omdat ik naar zijn mening te weinig aandacht besteedde aan vermeende misstanden bij een lokale voetbalclub.

Mijn antwoord? 
Doorschrijven.

Proost. Op de dag van de Persvrijheid!

Martijn Mastenbroek