Afbeelding

Column. In- en uitchecken

Columns 160 keer gelezen

De RandstadRail, het is eigenlijk net Rusland. Groot, druk, onoverzichtelijk en iedereen doet maar wat. Als onwetende reiziger, onderweg naar een tandarts in Rotterdam, word je dan ook snel meegezogen in de waanzin van deze veel te drukke en muffe cabine op wielen.

Dat ik vandaag op de terugweg, na een boorsessie op de Wilhelminapier, uiteindelijk ergens in een wagon richting Schiedam belandde in plaats van Pijnacker, is geheel aan mezelf toe te schrijven, maar de falende randzaken zijn voor rekening van de Rampstadrail. Man, man, man, zou Rob Geus zeggen.

Op geen enkele manier was er vanmorgen beweging te krijgen op het scherm van het oplaadpunt op het perron in Pijnacker. Dan maar zwart mee. Het poortje op het eindpunt blijft dan ook gesloten, weet ik sinds vandaag. Dat werd dus het juiste moment afwachten en achter een medepassagier aanrennen door de klapdeurtjes. Achter mij klonk het geloei van een alarm. Wegwezen hier.

Na de behandeling toog ik met een aantal hechtingen, een zak ijs en een hangende wang weer naar het perron. Ook daar bleek het oplaadpunt buiten dienst. Geen meldknop, geen telefoonnummer van de RET, geen medewerkers te zien, maar dus ook geen weg terug naar mijn veilige werkplek. Na dik tien minuten duwen en trekken aan het apparaat kwam er wat activiteit op het scherm.

Allerhande pasjes wegstoppende en tegelijkertijd bellen met een hoonlachende navigator ("O, ik heb zelf nooit problemen met de RandstadRail"), belandde ik alsnog in de verkeerde metro. Fijn. Na wat omzwervingen en het nodige in- en uitchecken klonken daar ruim een uur later de verlossende woorden: "Station Pijnacker Centrum, Station Pijnacker Centrum".

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant