Duurzaam en innovatief Delfgauw

Tuinders Marco Zuidgeest, Ton Rodenburg, Rob van Ende en nog een buurman kijken vooruit, net als de gemeente Pijnacker-Nootdorp. Met succesvolle bedrijven geven ze nu nog invulling aan de trots van de gemeente: duurzame en innovatieve tuinbouw. Maar hoe lang nog? Opkruipende woningbouw, natuurschade door lichtvervuiling en de zwakke infrastructuur zijn problemen waar nu al tegenaan gelopen wordt. 

Innovatief zijn ze zeker, want ze denken proactief mee in oplossingen om de omgeving en natuur te ontzien. Daar twijfelen Marco, Ton en Rob niet over. Waar het probleem zit is de nabije toekomst. 

In 1992 begon Marco Zuidgeest op 1.7 hectare, met jaarlijks 3 miljoen komkommers in alle soorten en maten. Inmiddels teelt hij elk jaar 15 miljoen kaarsrechte komkommers om aan de vraag te voldoen. Daar waren investeringen voor nodig zoals een nieuwe kas en vier jaar geleden ook lampen. Niet erg, want die investeringen zijn het nog waard. Uitbreiden zit er niet in, om zijn kassen staan steeds meer woonhuizen. De oplossing is intensiveren, nog meer komkommers per vierkante meter. Sterkere lampen, meer warmte, modernere kassen en niet 15 miljoen komkommers maar 25 miljoen komkommers die in vrachtwagens door de smalle Noordeindseweg gereden worden. Of hij een vergunning zou krijgen voor een warmtekrachtkoppeling, onmisbaar voor duurzame bedrijfsvoering, is nog maar de vraag. Het woongebied komt steeds dichterbij. Het risico op overlast wordt steeds groter, de mogelijkheden voor een lichtintensief bedrijf als dat van Marco steeds beperkter.

Ton Rodenburg teelt zijn rozen met plezier, hij oefent graag zijn vak uit. Dat wordt steeds moeilijker, want Ton heeft veel licht nodig om zijn rozen te kweken. Hij heeft veel werknemers nodig. Hij heeft veel vrachtwagens nodig, die voor dag en dauw al grote ladingen rozen naar de bloemenveiling brengen. De omwonenden en de inwoners van Pijnacker zijn hier niet blij mee. ‘Begrijpelijk’ zegt Ton. ‘Ze worden hierheen gelokt met beloftes van wonen in het groen, rust en een goede verbinding naar de snelweg. Maar ze krijgen een enorme bak licht om 5 uur ’s morgens, denderde vrachtwagens en geluidsoverlast van bijvoorbeeld het gezoem van apparatuur. Dat is nodig voor de tuinbouw, maar nieuw voor bewoners. Ik zou ook niet blij zijn en we krijgen steeds vaker te horen. We voldoen aan alle regels maar de acceptatie is er niet.’

De oplossingen zijn nu doorgaan tot het niet meer kan, of verkopen aan een investeerder. Die zal de hoogste prijs bieden, én heeft rustig 25 jaar de tijd om het land voor de hoofdprijs weer door te verkopen. Beiden niet wat de tuinders zelf zouden willen of goed zou zijn voor de gemeente. De kassen zijn bij uitstek de grond die gebruikt kan worden, zonder ook maar iets van groen op te offeren. Daarom staken Ton en Marco met buurman Rob de koppen bij elkaar om te kijken wat er allemaal mogelijk zou zijn met hun stukken grond tezamen. 

Meer woningen - ook voor Jan Modaal. Een groencorridor om de flora en fauna van de polders te verbinden en tegelijk een betere ontsluiting voor andere tuinders en de bewoners van Vrijenban. Wegen om de infrastructuur te verbeteren en te ontlasten. De mogelijkheden zijn talrijk en geven zowel oude, als nieuwe inwoners van Delfgauw de mogelijkheid om mee te praten over hun woonplaats. Daarom vragen we om van het gebied ‘Nieuwe Kooltuin’ een onderzoekslocatie te maken. We willen in gesprek blijven over de toekomst en leggen daarom een ontwikkelingsplan neer wat alle lokale partijen goed zal doen. We willen samen werken aan een duurzaam en innovatief Pijnacker-Nootdorp en een groen, aantrekkelijk Delfgauw.

Ton Rodenburg
tonrood@caiway.nl