Foto: prive archief familie.
Foto: prive archief familie.

Vanessa kon de onophoudelijke pijn niet meer verdragen

Actueel 9.530 keer gelezen

Als je een dochter van vijftien en een zoon van veertien hebt en je besluit om via euthanasie je leven bewust en volop overtuigd voortijdig te beëindigen, dan moet de situatie wel totaal uitzichtloos en ondraaglijk zijn. En dat is het ook voor de 42-jarige Vanessa Post-Abbenbroek.

De kinderen Qwin (15) en Dex (14) hebben hun moeder vooral als ziek, gammel en hevig pijnlijdend gekend. Al meer dan tien jaar heeft Vanessa zenuwpijn die alleen maar erger en ondraaglijker is geworden.

Wat begon met een ringvinger die uit de kom schoot en mogelijk scheurde of brak toen Vanessa als keepster van DSVP op de een of andere manier een rollende bal verkeerd opraapte, eindigde afgelopen vrijdag 12 februari met zelfgekozen levensbeëindiging.

Vanessa begon in 2017 al euthanasie-ideeën en –plannen te maken. Zij en haar partner Leo Post vertellen drie dagen voor haar overlijden, dat ze alles heel zorgvuldig hebben overwogen en voorbereid. Ze zeggen ook dat veel mensen zich niet kunnen voorstellen dat iemand uit het leven stapt, onder het toeziend oog van twee puberkinderen. Dat is vooral het ongrijpbare van niet te verdragen pijnen, zeven dagen per week, 24 uur per dag.

De moeder van Vanessa, Yvonne, is ook bij het gesprek thuis bij de familie Post in Klapwijk aanwezig. Als Vanessa zich na anderhalf uur praten even terugtrekt naar de ‘rookserre’, vertelt Yvonne dat ze, naast alle verdriet, vooral een gevoel van berusting ervaart.

“Wij maken het al jaren en jaren van heel nabij mee hoe veel pijn zij lijdt en hoe ondraaglijk die pijn is. Natuurlijk is het heel verschrikkelijk als je dochter van 42 zelf uit het leven stapt, maar ik kan heel goed begrijpen dat het voor haar een bevrijding is. Ik heb genoeg keren meegemaakt dat het zo erg was dat ik de neiging had om haar zelf te verlossen uit haar ellende. Je wilt als moeder je kind nooit kwijt, maar je wilt het ook niet altijd maar zwaar zien lijden.”

DSVP
Vanessa heeft even eerder verteld dat ze het natuurlijk vreselijk vindt, dat ze haar kinderen niet verder ziet opgroeien. Qwin wordt aan het eind van de maand zestien. Doet over een paar maanden examen op school. Als zij haar diploma krijgt, zal Vanessa daar niet bij zijn. Ze volgde heel graag de voetbalverrichtingen van de kinderen bij DSVP. Voetbal en sport waren altijd haar grote passies, evenals lekker doorzakken aan de bar of op het terras bij De Guyter. Vanessa was een gezelligheidsmens, maar ze kon al heel lang alleen nog met de grootste inspanningen het doen voorkomen of ze het gezellig vond. “Ik ging inderdaad graag bij het voetballen van de kinderen kijken en kon dan ook nog mopperen op de scheidsrechter of zeggen dat de trainer een fout maakte. Het was afleiding – zoals alle afleiding altijd goed is als je pijn hebt – maar als ik terug kwam thuis, dan was ik helemaal total loss. Het kostte me zo veel energie.”

Zaterdag 6 februari heeft Vanessa voor de laatste keer Qwin en Dex zien voetballen. De trainer zette Dex nog even in de spits, maar het lukte hem net niet om te scoren voor het oog van zijn moeder.

Euthanasie
Het woord euthanasie speelde al enkele jaren door de hoofden van Vanessa, Leo en de directe familie. De kinderen schoven het altijd zo veel mogelijk voor zich uit en wilden er natuurlijk eigenlijk helemaal niks van weten en over horen.

Vanessa: “Dex wil er niet over praten. Qwin heeft mij een mooie brief geschreven, waarin ze zegt dat ze het heel erg vindt, dat haar moeder er binnenkort niet meer is en dat zij mij heel erg gaat missen, maar dat ze het wel kan begrijpen en dat ze zich wel gaat redden, met de hulp van Leo en de rest van de familie.”

Vanessa zegt dat ze het heel fijn vindt dat Qwin en Dex – die als pubers natuurlijk wel eens als kat en hond zijn – de laatste tijd meer naar elkaar toe getrokken zijn. Ze hoopt dat ze met elkaar en samen met Leo het verdriet van het gemis goed kunnen verwerken.

Alles geprobeerd
En dan de vraag: hoe het allemaal zo ver heeft kunnen komen en hoe het in grote lijn allemaal gegaan is? Vanessa en Leo vertellen dat er vanaf het eerste moment na het ongeluk met de ringvinger aan de linkerhand heel veel verkeerd gegaan is.

De vinger was op enkele plekken uit de kom en bij de Huisartsenpost heeft een medewerker geprobeerd door er aan te trekken de boel weer op zijn plaats te krijgen. Vervolgens is de vinger in het ziekenhuis verder behandeld, op meerdere manieren, maar het hielp allemaal niets. De vinger genas niet en zag er op foto’s al snel ook heel slecht uit. Alsof het binnenwerk van de vinger voor een deel verdwenen was.



Qwin, Vanessa, Leo en Dex. Foto: prive archief

Toen genezing uiteindelijk gewoon niet meer mogelijk was, is besloten om die vinger te amputeren. Ook daarbij zijn volgens Vanessa en Leo fouten gemaakt. Dat zeiden artsen van andere ziekenhuizen die er weken of maanden later naar keken. De zenuwen van het resterende stompje van die vinger lagen veel te veel aan de oppervlakte en bleken aangetast.

Amputatie
De pijn bleef hels en bij het steeds weer opschalen en andere methodieken proberen, werd alles uit de kast gehaald om de pijn onder controle te krijgen. Zelfs met kastjes en elektrodes waarbij getracht werd te achterhalen waar precies in het ruggenmerg de pijnprikkels binnen kwamen. Niets hielp. Intussen probeerden Vanessa en Leo ook via het alternatieve circuit verbetering te creëren.

Leo: “Je grijpt alles aan, tot en met gebedsgenezers aan toe, om maar van die pijn af te komen. Al met al hebben we wel op dertig verschillende manieren bij allerlei instanties geprobeerd die pijn te verminderen.”

Ook de reguliere medische aanpak ging door. Uiteindelijk is besloten de onderarm van die fatale vinger helemaal te amputeren en later zelfs de hele arm. Zelfs is nog overwogen de linkerschouder weg te halen.

Vanessa: “Het hielp allemaal niets. Ik bleef enorme pijn houden in die verschillende onderdelen die er al lang niet meer zaten. Alsof ze met messen zitten te steken in een vinger of een onderarm die er al lang niet meer is. Ik slik al heel lang de allerzwaarste slaappillen, voor inslapen en doorslapen. De zwaarste Ketaminebehandeling kreeg ik tegen de pijn. De verzorgers stonden er van te kijken dat ik met die hele zware medicatie gewoon een stukje ging lopen. Dat kon eigenlijk helemaal niet. Slapen is ook een drama door de voortdurende pijn. Beetje doezelen, meer is het niet.”

CRPS
Hoe is die aanhoudende pijn in lichaamsdelen die er niet eens meer zijn te verklaren? Dat is het zogenoemde CRPS, het Complex Regionaal Pijn Syndroom. Ook wel de zelfmoordziekte genoemd. Mensen die aan CRPS lijden, kampen met een verstoord pijnsignaalsysteem. Als je pijn hebt, gaat er een signaal naar het centraal zenuwstelsel en de hersenen. Dat centrale systeem stuurt een signaal terug met als boodschap: je brandt je vinger, of je voet zit klem, neem maatregelen.

De wisselwerking van pijnsignalen is een natuurlijk proces dat bij Vanessa verstoord is. Het komt er op neer dat ‘corrigerende terugsignalen’ vanuit het centrale zenuwstelsel niet meer tot stand komen of op een verkeerde manier, waardoor de ‘heensignalen’ vanuit de plek van het onheil naar het centrale zenuwstelsel onverminderd en juist verhevigd doorgaan. Daardoor is het te verklaren dat Vanessa enorme pijn aan een vinger en een arm voelt en ervaart, terwijl die vinger en die arm er al lang niet meer zijn.

Gesloopt
Het hele proces dat nu tien jaar aan de gang is, heeft haar fysiek en mentaal gesloopt. Ze is volledig leeg en out. En daardoor ook vervlakt in haar reacties en gedrag. Het sprankelende dat ze als jonge meid en vrouw had, toen ze 25 jaar geleden bij DSVP Leo Post leerde kennen; het is al lang weg. Ook de frivoliteit en de energie waarmee ze voetbalde – ze kon net als Johan Cruijff scoren en keepen – is niet meer terug te herkennen. Het fanatieke gemopper waarmee ze de wedstrijden van haar club Feyenoord volgde; het is meer en meer weggeëbd.

Zoals gezegd: jaren geleden voorspelde ze al dat ze niet oud zou worden op deze manier. De levenslust is gaandeweg gedoofd en de levensenergie is gewoon niet meer op te brengen. Ze zou graag van alles willen blijven genieten, met Leo oud worden en de kinderen zien opgroeien naar volwassenheid. Maar het gaat gewoon niet meer. Ofwel: het ging gewoon niet meer.

Vanessa en Leo begrijpen dat veel mensen het niet of moeilijk kunnen begrijpen en ze beseffen ook dat dat heel lastig is. Kom op, zeggen ze dan. Is het nou nog niet over? Dat soort kreten. Maar het zijn loze kreten. De werkelijkheid was en is dat het leven voor Vanessa ondraaglijk en uitzichtloos lijden was geworden.

Richting einde
Een half jaar geleden zijn zij en Leo in samenspraak met de huisarts en de Euthanasiekliniek in Den Haag aan het traject richting het einde begonnen. Niets is daarbij aan het toeval overgelaten. Door corona liep het proces vertraging op. Toen wilden ze het over de feestdagen heen tillen. Uiteindelijk werd de datum 12-02 2021. Die datum is toevallig precies het omgekeerde van het jaartal.

Vanessa heeft er naar toe geleefd, al blijft het lastig uitleggen hoe je dat doet. Afscheid nemen van haar dierbaren heeft ze vroegtijdig gedaan zodat de laatste dagen overbleven voor haar directe naasten: Leo, de kinderen en haar ouders.

Ze heeft nog een paar keer ‘iets leuks’ gedaan. Ze wilde altijd nog eens met Leo naar Lapland en dus nam een broer haar mee naar oosten van het land voor een hondensledetochtje.

Met haar vader is ze een hele dag op stap geweest in een Lamborghini en daarbij hebben ze onder andere het plaatsje Abbenbroek bezocht. Daarna kwam de bekende vlogger Mo Bicep langs met opnieuw een Lamborghini om met Vanessa even een ritje te maken. Ze was altijd gek van auto’s en heeft lang als taxichauffeur gewerkt.

Geen twijfel
Als we Vanessa en Leo drie dagen voor haar laatste dag spreken, is er geen spoor van twijfel. Het is allemaal doorleefd, doordacht en voorbereid, hoe zwaar en hoe verschrikkelijk het ook is. Vanessa vindt het afscheid vreselijk maar niet oneindig meer pijn hoeven lijden zal een bevrijding zijn, zegt ze.

Ze gelooft niet in een leven hierna. Het was vrijdag 12-02-2021 afgelopen voor Vanessa die haar naasten jaren geleden al had beloofd nooit voor een trein te springen of van een flat te stappen. Pillen waren er ook genoeg in huis, maar Vanessa wilde humaan heengaan.
Laten we hopen en veronderstellen dat Vanessa haar pijnvrije rust heeft gevonden en dat de mensen die ze achterlaat in de geest van haar vroegere levenskracht de draad weer kunnen oppakken. Zoals Qwin schreef: ‘Mam, ik red het wel.’


Dit artikel is eerder verschenen in de lokale krant Telstar/Eendracht en geschreven door Sjaak Oudshoorn. De uitvaart heeft inmiddels plaatsgevonden. Wie in contact wil treden met de familie van Vanessa, kan een e-mail sturen naar onze redactie. Wij zullen uw bericht dan doorzetten naar de familie. Mail naar: redactie@telstar-uitgeverij.nl.


Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant