Kerstcolumn: Engelenhaar

Toen ik klein was vond ik veel dingen magisch met Kerst. Vooral engelenhaar in een dotje om een kerstlampje heen. Daardoor kreeg de kerstverlichting iets mistigs en toverachtigs, zoals de ster van Bethlehem geschenen moet hebben in de koude winternacht. Dat engelenhaar had ook een nare kant. 

Als je het aanraakte prikte en jeukte het. Maar dat had ik er dan wel voor over. Zo is het ook met Kerst zelf, meestal magisch, warm en licht, maar deze dagen kunnen ook een schurend randje hebben. Je kunt verdrietig zijn, je alleen voelen, opzien tegen de verplichte bezoeken, geen zin hebben om een groot diner te koken en vele andere redenen om deze dagen liever te vergeten.

Ik heb de mazzel dat ik Kerst heel leuk vind. Kan er weken mee bezig zijn, naar uitkijken zelfs, ook nu een stoel aan onze tafel al een tijdje leeg is. Wat vind ik er dan zo leuk aan? Allereerst de kerstliedjes op Sky Radio, en dan vooral Slade, Chris Rea en natuurlijk Mariah Carey. Dan de lichtjes, overal in huis graag, zelfs de spijlen van mijn bed zijn versierd met een lichtsnoertje. En het aller gekste dit jaar, ik heb een kerstdorpje gemaakt in de vensterbank met daarin de kerststal en de houten treinbaan van de jongens van vroeger. Nooit gedacht dat ik dat zo leuk zou vinden. Natuurlijk staat er ook een kerstboom, met daarin versieringen waarvan ik nog precies weet wat het verhaal erachter is. Een reis door mijn geheugen met mooie herinneringen. Want zelfs de meest verdrietige herinneringen worden door de tijd verzacht.

Wat ook steeds zachter wordt is mijn eigen haar. Ik heb besloten het niet meer te verven en het grijs te laten worden. Best een stap, want al sinds mijn achttiende keek ik met afgrijzen naar die witte haren die in steeds grotere getalen tevoorschijn kwamen. Langzaam ontvouwt zich de afgelopen maanden een nieuw gezicht in de spiegel. En in plaats van dat ik het een rotgezicht vind die uitgroei, vind ik het eigenlijk ontzettend mooi. Ik krijg een andere uitstraling, zachter, sterker nog, ik zie dat ik steeds meer mezelf word. De natuurlijke manier van ouder worden, mijn gezicht gaat steeds meer passen bij de mens die ik mij van binnen voel.

En als de zon op die nieuwe haren schijnt lijkt het wel gesponnen zilver. Het glinstert en heeft diverse wit-, zilver- en grijstinten. Engelenhaar bijna, maar dan zonder pijn als ik het aanraak. Nou wil ik niet zover gaan dat ik mezelf een engelachtig karakter aanmeet, maar het nieuwe haar heeft mij wel aan het denken gezet. Misschien is dit het wel wat deze bijzondere tijd mij wil zeggen. Kijk niet meer achterom, naar wat was, maar kijk vooruit en leer waarderen wat je hebt en wie je bent.

Verberg je niet achter een masker, laat zien wie je bent en durf je kwetsbaar op te stellen, want ook al ben je soms een beetje bang, boos of verdrietig, het komt wel goed. Sterker nog, alles is al goed, want jij bent goed zoals je bent. Wij mensen houden niet van verandering, maar we zijn geweldig in het ons aanpassen aan veranderende omstandigheden. Dus wees een beetje extra lief voor jezelf deze dagen, zorg voor een vleugje magie en bekijk de wereld alsof er engelenhaar omheen zit, dat verzacht en verstilt.

Warme kerstgroet,

Manuela Bijl