Huisspitsmuis op het terras

In de nacht heeft het zwaar geregend en geonweerd, maar in de loop van de ochtend klaart het op. Als mijn man de deur naar de achtertuin opent, horen we het schrille en hoge gepiep van een spitsmuis.

Op het terras zit een doorweekte huisspitsmuis. De grijze vacht plakt rommelig aan het lijfje. Zo op het eerste gezicht lijkt het beestje op een verse uilenbraakbal, vanwege de vorm, kleur en vochtigheid. Maar braakballen piepen niet en bewegen evenmin. De spitsmuis ziet er niet vitaal uit. Traag wankelend scharrelt het diertje over de grindtegels, terwijl ze gewoonlijk razendsnel zijn. Het schiet me te binnen dat deze hyperactieve diertjes veel moeten eten om aan hun energiebehoefte te voldoen.

Spitsmuizen zijn roofdiertjes die insecten en andere klein gedierte eten. Maar ze worden ook wel met pindakaas in muizenvallen gelokt, dus bied ik een korstje brood met pindakaas aan. Ik zie gesnuffel, maar de geur lijkt tegen te staan. Stukje kaas dan? Geen interesse… Dan bedenk ik me dat de huisspitsmuis waarschijnlijk onderkoeld is geraakt door het drijfnatte vachtje. In een grote glazen vaas doe ik een stuk oud laken en wikkel daarin een plastic flesje met heet leidingwater. Voerbakje erbij met een piepklein stukje appel, dadeltaart en kaas.

Daarna pak ik de huisspitsmuis voorzichtig op met een stukje keukenpapier. Het spitsmuisje piept luidkeels en ik zie de minuscule, maar vlijmscherpe witte tandjes. Sommige spitsmuissoorten hebben rode tanden, maar bij huisspitsmuizen zijn ze wit. Het keukenpapier neemt veel water op uit de vacht en als ik het diertje in de vaas deponeer is het al grotendeels droog. Het lijf is ongeveer drie centimeter lang en het lijkt mij een jonkie. De spitsmuis steekt meteen zijn snuit onder de kruik.

Een paar uur later ziet het diertje er beter uit en het zit rustig op de kruik. Het voedsel is onaangeroerd, maar er liggen enkele mooie poepjes in de vaas, dus van voedselgebrek lijkt geen sprake. Dan bedenk ik me dat dit een bijzondere kans is om een levende spitsmuis te fotograferen. Meestal zie ik dode exemplaren. Op de tuintafel leg ik een grote bemoste natuursteen en zet daar voorzichtig het spitsmuisje op. De geur van de steen lijkt iets los te maken, want het diertje wordt een stuk levendiger en snuffelt fanatiek om zich heen. Mijn man en ik maken haastig een aantal foto’s. Daarna ontsnapt ons fotomodel van de steen en loopt over de tafel met toenemende snelheid. Als ik de huisspitsmuis vlakbij de vindplaats loslaat, verdwijnt ie op een holletje tussen de planten.

Caroline