Ach, zo'n vlekje…
Jaren geleden had ik een lelijke plek aan mijn voet. In het Erasmus Medisch Centrum is die plek toen keurig verwijderd. Wat een opluchting! Sinds die tijd heb ik schouwplicht. Dus sta ik op gezette tijden voor de spiegel mijn lijf af te loeren op plekjes, vlekjes, verkleuringen, wratjes en meer van dat ongerief. Dat doe ik nauwkeurig, maar ook met een soort luchthartigheid.' Ach als je ouder wordt, krijg je allerlei vlekjes'.
Tot ik drie weken geleden merkte dat een plekje was veranderd: het leek of er iets ontwaakte dat eigenlijk moest slapen. Je vecht even met jezelf, moet je daar nou echt een arts mee lastig vallen? Eigenlijk zoek je een reden om er onder uit te komen. Als je die fase hebt gehad ga je een afspraak maken. Tot mijn geluk kon ik vrij snel weer naar het Erasmus. En ja, bingo.
Dat ene vlekje dat ik ook al in de smiezen had wilde de huidmevrouw weg hebben. Ik kon de volgende week al terecht. Dan begint er toch wat onrust in je te sluipen. De nachten worden wat korter, je gedachten komen je plagen; wat als? Gelukkig heb ik in dit soort tijden een sterk maatje naast mij staan. Hij overlaadt mij met heerlijk voedsel. De liefde van de vrouw gaat door de maag. Verder worden er grote hoeveelheden bloedstollende detectives op schijf aangerukt. Arjen Lubach helpt ook.
Als de dag nadert ben je al aardig ver heen. Normaal verdwaal ik in een ziekenhuis. Deze keer had ik een andere variant; ik bleef gewoon in het halletje voor de schuifdeuren staan, dacht dat ze vanzelf open gingen. Een vriendelijke man aan de andere kant drukte op de binnenknop. Ik was blij met hem. In de wachtkamer krijg je een schok. Er zitten daar al zeker 25 mensen stilletjes te wachten op een uitslag. Neuzen, ogen, jukbeenderen, voorhoofden zijn verbonden en beplakt. Iedereen is gespannen maar doet of hij leest. Jeroen Bosch is er niets bij. Dan wordt je naam omgeroepen, je loopt mee. Je hebt jezelf echt helemaal onder controle. Maar niet heus. In de operatiekamer staan een tengere dermatologe, een verpleegkundige en een boomlange arts in opleiding. De vriendelijke verpleegkundige staat bij mijn hoofdeind en babbelt wat met mij. Dat leidt af. Ik kan alleen maar zeggen dat het gebeuren mij erg meeviel; verdoven, snijden, hechten. Ik heb er zo goed als niets van gevoeld. Daarna wordt uitgelegd waar ik mij aan moet houden. Het gaat langs mij heen, maar het staat gelukkig op papier.