Column: GHOST TOWN

Leidschendam - Alexander is een miezerig mannetje. Dat blèrt Geert. Stoere Buma speelt ook de recalcitrante puber en blaft tegen Mark: “Zoek het maar uit!” Hèt zinnetje, dat de kiezer al jaren gebruikt tegen zijn CDA. Verbale oorlogjes voor de bühne. Een uurtje later zitten ze samen aan de bitterballen te keuvelen over de vakantie (“Nog weggeweest, Alexander?”).

Ronald Lamping 

Dat brengt me op ons eigen Leidschendam-Voorburg! Ik weet niet of u het
 heeft gemerkt, maar hier gebeurt dus ogenschijnlijk niets. Al tijden niet. Zeer recentelijk bezocht ik een Ghost Town aan de route 66. De vergelijking gaat niet helemaal op, maar de stilte en sereniteit kwamen bekend voor. Wij, een spookstad?

Ik mis het gekrakeel, de trammelant. Waar blijft het moddergooien, het lokale seksschandaal? Het domme en kortzichtige gekibbel, zoals we zagen in de beginfase van het nu door vriend en vijand geprezen Dampleinproject waar, na de crisis, ook winkels zullen worden bemand. Waar blijft de kinnesinne nu blijkt, dat het aan de sluis zalig vertoeven is voor tienduizenden (..) mensen op overvolle terrassen? De azijnpissers lijken na hun nutteloze obstructie verzopen te zijn in hun complete catastrofale echec.

Ik mis de lokale politieke partijen, die ons met tromgeroffel op hun borst laten weten, dat ze er nog zijn. Geen nieuws is goed nieuws, dat kan ook. Ik zie liever wat leven in de brouwerij. De confrontaties, zoals ik me herinner uit de tijd van burgervader Wil de Vreeze versus Piet de Ruiter. Nu lijken het college en de gemeenteraad een breikransje voor hoogbejaarden, die boven hun bord met lauwe hutspot in slaap sukkelen.

Avalex blijkt zwanger van het financieel wanbeleid. Nog even en we betalen 30 euro voor het ophalen van grof vuil. Gevolg? Alle aso`s, die zich nu al misdragen met hun huisvuil, lazeren de boel illegaal op plaatsen, waar we dat liever niet zien. Waar is de vuist van de politiek? Wie is de aap op de top van de rots? Het blijft bij gepruttel in de marge.
Leidsenhage stevent af op een megalomaan project. Het grootste winkelcentrum van Nederland. Nu al is er vrees bij winkeliers voor torenhoge huren. Ik zeg niet dat het mislukt. Ik mis echter de publiekelijke visie van de partijen, die zeggen voor ons op te komen. Hun standpunt? Hoe zien ze die toekomst en waar zitten de stekels en doornen? Gaat het de burger links -of rechtsom geld kosten? Dat wil je dan weten.

De beste stuurlui staan aan wal. Ik hoor het u zeggen. Zo voel ik me niet. De dames en heren hebben hun vinger opgestoken, zijn democratisch gekozen en onze representanten. Ik wil meer van ze horen dan het doorknippen van een lintje of het rondzeulen van oliebollen. Want, laat ik u eerlijk vragen: “Wie van u kent twee raadsleden bij naam?” Daarbij weet ik zeker, dat bij de naam van, pak `m beet, mevrouw Bruines, gedacht wordt aan een mantelzorgster, die dagelijks de boodschappen doet voor haar hulpbehoevende buurvrouw (“Nog fruit, Bep?”).

Voor alle duidelijkheid, mevrouw Bruines is wethouder met een brede portefeuille. Heb ik kritiek? Nee, maar ik wil niet eens in de vier jaar overvallen worden door ‘de politiek’. Volgend jaar zijn de verkiezingen voor de gemeenteraad. Dan zijn ze er plots weer met hun ballonnetjes, pennen met opdruk en sleutelhangers. Met hun folders, waar ze een tropisch bos voor kapten en die tenslotte ongelezen in de prullenbak belanden. Daarbij; op wie moet ik stemmen? Wie deed wat voor mij? Wie kwam de toezeggingen na? Geen enkel idee! Het is zo mega, mega kleurloos, terwijl iedereen toch weet:

Dat je politiek kleur moet bekennen!