Column: Lieve jongens

Heerlijk. Ze deden boodschappen voor hun oma, leegden de kattenbak van de invalide buurvrouw en hielpen oude vrouwtjes veilig naar de overkant. Daarbij gingen ze voor het slapen op de knieën om zacht prevelend met gevouwen handjes contact te zoeken met hun Schepper.

Door Ronald Lamping

Op zowel Vader -als op Moederdag maakten ze een leuke tekening met een bijbehorend gedichtje. Dat persten ze verse sinaasappeltjes uit en bakten ze een croissantje. Het kwam zelfs voor, dat ze voor hun mammie de kamer stofzuigden en aardappels schilden. Laatst nog had een van die lieve jongens de toiletpot gepoetst met WC eend. Uit eigen zak betaald.

Wat waren het toch fijne knullen. Zo lief en zo innemend. Op zaterdagavond zaten ze vaak thuis. Je hoefde echt niet altijd uit te gaan. En al waren ze dan rond de zeventien, op de bank tussen pa en ma was het lekker knus. Kijken naar “Ik hou van Holland” met chippies en warme chocolademelk. Daarbij vergaten ze niet om hun moeder voor het slapen gaan een kusje te geven. (“T 'rusten, mam”)

Padvinders, jongens waar Nederland op kon bouwen. Staken hun handen uit de mouwen om de stoep van de bejaarde buurman sneeuwvrij te maken. Als je ze bezig zag dan gaf dit een warm gevoel. Je dacht eigenlijk maar één ding: “Was mijn zoon maar zo!”

De tekst hierboven zal zo'n beetje de tekst van de advocaten zijn, die het schorem uit Turnhout e.o. gaan verdedigen. Het geteisem, dat op extreem laffe wijze een totaal onschuldige jongen de kop van de romp probeerden te schoppen. Dat de jongen nog leeft is het achtste wereldwonder.

Het tegenoffensief is meteen ingezet. Steenrijke ouders hebben het geld en de daaruit voortvloeiende macht. De beelden lieten niets te raden over. Het was een publiekelijke terechtstelling van een losgeslagen bende tegenover een eenzame onschuldige. Nou én? Het eerste dat we hoorden: “Onbegrijpelijk dat onze zoon dit deed, het is zo'n lieve jongen!”

Géén publiekelijk excuus aan het slachtoffer, geen hand in eigen boezem, geen schaamte. Nee, het was altijd zo'n lieve jongen. Zo kenden ze hun zoon niet. Een kortzichtige redenatie vanuit de benarde positie, waarin hun laffe zoon zichzelf had geschopt en geslagen. Advocaten en de ouders, als opdrachtgever, kennen geen enkele rem om hun schandalig schoppende zoon toch nog snel het aureool van aartsengel mee te geven.

Die ongekend incorrecte houding moet het bijna doodgeschopte slachtoffer ineen doen krimpen van ellende. Zijn onbevangenheid is voor goed voorbij. Geestelijk zal hij zich een leven lang deze poging tot doodslag herinneren. Zijn leven zal nimmer meer spontaan en natuurlijk zijn. Hij zal op straat alles uit weg gaan en zich constant bedreigd voelen. Waarschijnlijk ten onrechte, maar het schoppende gajes heeft de realiteitszin van het slachtoffer voor goed gedood. Lichamelijk viel het mee, geestelijk liep hij een litteken voor het leven op. Door die lieve jongens, dus!

De nationale beroering was groot. Door kraakheldere misselijkmakende beelden, waar ik eigenlijk niet naar kon kijken. Toch staarde ik gebiologeerd naar de slaande en schoppende idioten. Dronken is een makkelijk excuus. Dat waren we vroeger ook wel eens. We schopten niemand de kop van de romp. We gaven over, kropen draaierig in bed en hadden 24 uur koppijn. Klaar! Nee, er is geen excuus. Dit was zo smerig, zo laf, zo ongekend schofterig, dat ik de oprechte hoop uitspreek op gigantisch zware straffen.

Geen vermaledijde taakstrafjes, waar ze bij justitie zo gek op zijn. Dit was een volksgericht. Openbare geweldpleging, dat snoeihard dient te worden afgestraft. Het zal middeleeuws klinken, maar pas nu maar eens oog om oog, tand om tand toe. Lijfstraffen gaan te ver, maar ik zou juichen als de rechter zegt:

“U moet er maar eens goed over nadenken!

En, omdat ik het beste met u voor heb, mag u daar tien jaar over doen!”