Ronald Lamping (foto Het Krantje)
Ronald Lamping (foto Het Krantje)

Prefrontale cortex

Actueel 70 keer gelezen

Moet er altijd om lachen. De stumpers, die nog snel een dosis teer opstoken en dan “dood”-leuk zeggen: “En nu ga ik stoppen!” Hoe stom kun je zijn? Moet ook grinniken om hen, die zich volproppen en dan ijlen: “En nu ga ik op dieet!” Volwassen mensen, waarvan in de hersenen, de prefrontale cortex volgroeid hoort te zijn.

Door Bart Bakker

Mijn toon voor dit jaar is gezet. We gaan er dit jaar maar eens hard tegenaan. Geen soft gezever. Zeggen, waarop het staat. Dát wordt de nieuwe trend. We gaan er niet meer omheen draaien. Ik hoop, dat u als lezer, zich daarin kunt vinden.

Dus gaan we met z'n allen naar het Malieveld. We moeten er namelijk samen voor zorgen, dat het reclamespotje van Nationale Nederlanden verdwijnt. Kan er niet meer tegen. Ben zelfs bang, dat ik rare dingen ga doen. Mijn prefrontale cortex is puik in orde. Tóch blijkt er latent iets in mijn brein te zijn ontstaan. Het do-re-mi-spotje maakt veel slechts in mij los. Krijg zelfs de neiging om alle VW busjes in de brand te steken. Help me!

Ik word mesjokke van dat gezin. Ze gaan op vakantie en door een niet nader verklaarde oorzaak vliegt hun VW busje in de hens. Een normaal gezin jaagt dit de stuipen op het lijf. Wég alle spullen, wég papieren, wég bagage en bovenal wég vakantie. Daarbij zijn ze net ontsnapt aan een gigantische ramp. Maakt hen niets uit. Ze zingen, dansen en springen. Als zeven doorgedraaide dorpsgekken.

Langzaam ga ik dit gezin haten. In deze situatie sta je normaal ontredderd en in tranen achter de vangrail. Nee, dan dit bezopen stelletje uit een of ander achterlijk gehucht. Ze scheppen zingend water uit een meertje, geven het lachend door, maken een dansje, spetteren elkaar nat en tenslotte smijt de seniele vader de inhoud van de emmer kansloos richting VW. Ik mag het natuurlijk niet zeggen, maar diep in mijn brein hoop ik, dat de boel met een gigantische knal ontploft . Inclusief dat olijke do-re-mi-gezin en dat we dan guitig horen: “Nationale Nederlanden, wat er ook gebeurt!”

Gaan we het dit jaar weer hebben over pesten? Zeker. Leg het spoorboekje maar vast klaar. Gedichtje, stille tocht en het nationale geweten is gesust. Ik kan me nog scherp herinneren hoe ik in de voormalige Haagsche Courant te keer ging om het door de scholen ingestelde Pestprotocol. Die waanzin moest door de kinderen getekend worden. Het pesten zou automatisch ophouden. Tuurlijk.

Een bezopen plan van een onvolgroeide prefrontale cortex achter het bureau. Door kantoor klungels, die nooit met de poten in de modder stonden. Tenslotte springen nu wanhopige kinderen voor de trein of maken ze op andere wijze een “vrijwillig” einde aan hun lijden. Ook in 2013 gaat het pesten door en zullen de scholen de schuld krijgen, terwijl de kern van het probleem natuurlijk ligt bij de finaal falende opvoeding van de pesters.

Gaan we in 2013 ook nog respect tonen? Het woord respect wordt zo vaak oneigenlijk gebruikt, dat het volledig aan kracht ingeboet heeft. Respect is verworden tot een rage woord. Het is de devaluatie van wat eens zo vanzelfsprekend was. Het woord “respect” gebruiken is nu nog slechts mode. Treurig.

We gaan het allemaal wat harder aanpakken, dus. Wat gaan we doen aan de enorme stijging van het aantal inbraken? Diefstallen, meestal gepleegd door hele nare minderjarige rot jochies, die niet geremd worden door enig fatsoen en geweten. Onze huizen zijn een vesting, waarbij we aan beveiliging een hoop geld kwijt zijn. Hoe krijgen we dit hardnekkige gajes in het gareel? Ik zou het niet weten. Heb er niet voor doorgestudeerd. Toch durf ik het eigenlijk ook niet over te laten aan hen, die wel die studie met succes hebben afgerond. Zij denken zonder twijfel dé oplossing wél te hebben! Welke? Ze aaien de stelende klojo's over de bol, geven ze een kusje en laten ze dan iets tekenen. Wat ze dan moeten tekenen?

Een steelprotocol!

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant